Hondenleven

Je zal maar als hond geboren zijn. Nadat je met veel vallen en weer opkrabbelen uiteindelijk geleerd hebt om op je poten te blijven staan, krijgt je baas het op zijn heupen. Je moet naar school! Was je gewend, wanneer je het echt niet meer ophield, een klein plasje in de gang te doen, mag dat plotseling niet meer. Toen je voor de eerste keer ontdekte dat je een ‘blaf’ kon voortbrengen, schrok je daar zo van dat je wankelde op je pootjes. Je hebt ontdekt dat de pantoffels van het vrouwtje lekkerder smaken dan die van het baasje, maar de computermuis van het baasje was weer smakelijker dan het handtasje van het vrouwtje. Je hebt het leven van de kat totaal verwoest, door deze telkens vriendelijk toe te blaffen. Ook heb je de bloempotten telkens een ander plaatsje gegeven, omdat ze het uitzicht belemmerden. Waarom het vrouwtje daarna telkens het brullende monster met die zuigende slang pakte is je nooit duidelijk geworden. Het was gewoon een goed leven, een aai hier een klopje daar en dat alleen maar in ruil voor een pootje!
Maar nu moet het hondje naar school, en dat terwijl het beest zelf al helemaal een wolwassen gevoel heeft. Moet je een half uur lopen met je blote poten over een ijskoude grond, en dan kom je aan op het slagveld van de school. Daar mag je plotseling niet meer speels om je baasje rennen of likkend tegen hem opspringen, want dat staat niet netjes. Ze zeggen dat als je trouw blijft komen,  je een voorbeeldige hond zal worden. Wat zal dat een goed leven zijn zeg, niks meer pantoffel, niks meer bloempotten en telkens je plas ophouden tot er eindelijk eens iemand met je naar buiten gaat en je al links lopend in de rechter goot je plasje kan doen.
Als hond leer je op de cursus ook dat je andere honden met rust moet laten en niet snuffelt aan zijn of haar intieme delen. En dit laatste is helemaal diep tragisch want je had juist het plan om eens lekker met die poedel van de hoek te gaan rollebollen. Niet blaffen als er iemand keihard gaat staan gillen, nou moe, een hond blaft toch altijd als er wat loos is? En dan die koekjes, na elke prestatie krijgt het hondebeest een lekkernij, maar thuis krijgt hij nooit wat, nee dat is niet goed voor zijn gebit! Trouwens de baas is ook helemaal malende. Steeds pakt hij een rubberen bot en gooit dit zeker twintig meter ver, als hond moet je dan als een luipaard het ding gaan ophalen om het weer voor de voeten van de baas te deponeren. Dit zo niet zo erg zijn als de baas het ding maar niet steeds weer opnieuw wegwierp, je hebt als hond wel wat beters te doen.
Gelukkig mag het beest bij het baasje thuis weer een beetje zichzelf zijn, lekker schooieren bij het aanrecht en blaffen als de bel gaat. Trouwens als het aan de hond lag ging die stomme kat waar het baasje altijd mee op schoot zit de deur uit! Maar daar mag je als hond natuurlijk weer niets over zeggen, want dan toon je geen karakter en dat zijn ze op die hondenclub nu juist aan het bijschaven. Hoera, wat ben ik blij dat er scholen zijn. 

Jan