Je
reinste SM!
Natuurlijk heeft u de tel niet bijgehouden, ik wel. Dit is alweer het
tiende exemplaar van uw eigen Weekblad Hoogvliet! Toen we tien weken geleden
begonnen, zeg maar elf, want je bent al even bezig als de krant verschijnt,
wisten we nog niet helemaal hoe het zou gaan. Zo moest ik wennen aan heel
veel andere methodes, want niet overal is het hetzelfde. De letters, de
stijl, het vergaren van nieuws en noem maar op. Maar het viel allemaal enorm
mee, we kregen steeds de krant weer vol. Gek genoeg krijg je het tegen de
tijd dat de deadline er aankomt ineens veel drukker. Vlak voor dat alles
naar de drukker moet is het hier een papierwinkel van jewelste. Ik ben al
een chaoot, dus is het soms hopeloos zoeken naar een berichtje hier en een
berichtje daar. Maar alles komt steeds goed! Uit de grote informatiestroom
ontstaat elke week weer een keurig geordende krant. En dat hoort ook zo.
Toch is het soms net een soort zelfkastijding, het is afzien aan het eind
van de deadline, maar als je het dan hebt gehaald geeft dat een heerlijk
gevoel, zoiets als een masochist ook voelt, maar dan anders. Toch denk ik
dat ik namens iedereen die aan dit blad meewerkt kan spreken, als ik zeg dat
we het met plezier doen. De positieve geluiden die we horen vanuit ,,het
veld’’ en van de mensen die bellen en mailen met complimenten, doen ons
goed. En dan die bijnamen, je hoort er veel. ,,Het krantje’’, De krant
van Hoogvliet’’, O, dat nieuwe blad’’ en als ultieme: ,,Het krantje
van Jantje’’, waarbij ik dan ogenblikkelijk wil opmerken dat het niet
alleen mijn krantje is. Klinkt allemaal leuk, en vooral door dat laatste
superlatief ben ik erg gecharmeerd, maar het is en blijft het Weekblad
Hoogvliet. En we hebben er steeds meer zin in gekregen om een belangrijke
plaats in te gaan nemen in het Hoogvlietse gebeuren. Ik heb de formule 1
moeten missen, we zien niks van de tour, ik zit achter de computer mijn
boterhammetjes op te peuzelen, maar we doen het voor u, ja echt hoor! Over
brood gesproken. Herman Brood is ons ontvallen, dat wist u natuurlijk
allang, maar toch is er een hele generatie die hiermee weer een stukje van
hun eigen geschiedenis verloren ziet gaan. Want ook ik, en geloof me er zijn
nog heel wat meer mensen van mijn leeftijd, kennen zijn muzikale prestaties
nog heel goed, dat was de tijd dat muziek nog echt was! Maar hij is niet
meer, hij kreeg de mogelijkheid zelf te bepalen wanneer het wel genoeg was,
jammer dat niet iedereen die keus zelf kan maken. Zo ziet u maar, je begint
vrolijk en voor je het weet eindig je aan het eind van zo’n column bij het
Riagg. Het komt eigenlijk door Cobie, die vond dat ik in dit tiende nummer
maar even stil moest staan bij dit heugelijke feit. Zelf had ik wat anders
in gedachte, maar dat krijgt u nog wel op uw bordje hoor. Feit blijft dat we
niet alleen onszelf op de borst kloppen vanwege deze krant, maar ook u als
lezer willen bedanken dat u steeds weer de moeite neemt om even in de gang
te bukken om hem van de deurmat te pakken. Natuurlijk leest u hem dan
heerlijk lui achterover, want deze krant valt nooit uiteen, en dat komt
allemaal vanwege dat nietje!
Jan Koopmans
|