Kunstkoppen!

Hoewel ik zelf slechts een klein deel van het fenomeen Kunstkop heb kunnen bijwonen, ik had vele andere dingen aan mijn kop, heb ik er toch een graantje van kunnen meepikken. Dit jaar was het groots opgezet, de deelgemeente had er een kleine halve ton klinkende munten aan toegevoegd. Dat was ook wel te merken want er was meer te doen en ook vooral meer te zien. Voor de waaghalzen was er een torentje neergezet waar je de strijd met de zwaartekracht kon aanging. De wet van Koopmans: ‘alles wat omhoog gaat komt ooit weer naar beneden’ werd op grote schaal toegepast in het onding daar aan het eind van het plein. Dat Joop van der Hor tegen een straf windje in zijn immer zoetgevooisde klanken op het publiek liet neerdalen was geen nieuws meer, dat doet hij al jaren met verve en we zouden ze inmiddels niet meer willen missen, dus dat was wel o.k. Maar wat niet o.k. was, was het weer, want je wist niet wat je aan moest doen, een regenjas of een bikini, je kon er geen peil op trekken. Ik had slechts tijd om even aan te horen wie de nieuwe Hoogvlieter van het jaar werd en ook nog om heel even mee naar de receptie te gaan in het gebouw van de bekende bank die vroeger aan boeren geld leende, maar dan had je het wel gehad. Het was dan ook nogal vervelend dat ik werd aangeklampt door een ‘zieleridder’ die mij probeerde te bekeren. Zelf ben ik al niet wars van een geloof, want ik ben een geboren en gebleven gelovige, maar om nou ongewild een bijscholing te ondergaan van iemand die vindt dat ik mijn geloof anders moet beleven vind ik op een dergelijke dag wat irritant. Als ik me met het geloof bezig wil houden dan ga ik naar een kerk of een gezellige gespreksgroep. Als ik dus op het Kunstkopfestival rondloop dan loop ik daar omdat ik kunstkoppen wil zien! Maar goed, ze hebben het geprobeerd alleen denk ik dat je op deze manier geen vrienden maakt. Wie wel vrienden maakte was Barney, u weet wel die pijltjes gooier. Ik zelf heb het niet geprobeerd, ik kan voortreffelijk schieten met klein kaliber geweer, maar met zo’n staafje met punt raak ik nog geen Melkunie koe, trouwens die zijn allemaal naar de camping vertrokken dus die kun je zo wie zo niet meer raken. Ook een ware treffer was natuurlijk Twarres, ik heb ze niet gezien maar ze waren vast erg goed want ze komen net als ik uit Friesland! Toen ik uiteindelijk, nadat ik de apostelen had afgeschud, in de receptie ruimte terecht kwam waar het feestvarken Kees Hageman al glimmend van geluk handen stond te schudden, had ik best wel behoefte aan een toastje met een heerlijk Frans kaasje, dus die verschalkte ik met graagte. Nee, niet omdat het gratis was, gewoon omdat ik nu eenmaal gek ben op dit soort hapjes. En de gastheer, de Rabobank was ik dan ook bijzonder dankbaar dat men ook voor dergelijke culinaire hoogstandjes had gezorgd. Het was bijzonder gezellig daar! Eerst moesten we natuurlijk wel weer door de toespraken heen worstelen, zelfs alweer een korte van Joop, maar toen kon het feest dan toch uiteindelijk losbarsten en konden alle bekende en onbekende (zouden die er wel zijn?) Hoogvlieters nog eens stevig van gedachten wisselen over het wel en wee in ons stadje. Als je dat een poosje hebt volgehouden dan tuten je oren, kleven je handen en ben je een pakje visitekaartjes kwijt, kortom; je krijgt een kunstkop van die Kunstkoppen.  

Jan Koopmans