De Columnist

Jan Koopmans


 
Jan's stukkie
Week 40
 

Soms

Soms, maar je moet dat nooit te vaak doen, heb ik het wel eens over mijn privéleven.
Niet dat ik denk dat u zit te wachten op verslagen van mijn escapades, sterker nog ik vrees dat u de helft niet eens zou willen weten, maar er zijn momenten die ik u niet wil onthouden.
Zo hebben we de laatste weken, nou zeg maar maanden, op de toppen van onze tenen gelopen omdat een van onze kinderen ging trouwen. Ik maakte er niet zo’n drama van want voor mij is trouwen gewoon iets dat je regelmatig kunt doen.
Maar mijn eega, Jootje dus, zag het als een soort unicum waarbij alles tip top in orde moest zijn. Ze had best de bruiloft van Prins Alexander en Maxima kunnen verzorgen want ze denkt echt overal aan, zelfs aan zakdoekjes voor het geval er iemand ineens op een bandeleon gaat zitten harken. Ze zijn vanuit ons huis gaan trouwen, dat hield in dat we de hele santenkraam aan familie en aanverwanten hier op de koffie kregen.
Jootje begon maanden geleden al met het herstellen van manco ’s, zoals bijwerken van behang beschadigingen, slijtplekjes aan deurkrukken, ontvlekken van ons tapijt, reinigen en opnieuw in de olie zetten van ons eiken meubilair, en dat hebben we volop dus dan weet u het wel.
Vooral de laatste weken, zeg maar week was het krankjorum! Alles kreeg alweer een beurt, weer alle meubels, de lampen, het sanitair, de ramen, de tuin, kortom alles behalve ik!
De tuin moest architectonisch een meesterwerk worden dus menig struikje werd ruw van zijn standplaats gerukt om vervolgens op een andere, esthetisch verantwoorde plek te worden herbegraven. Onze denneboom, ooit als afgedankte kerstboom geplant in de voortuin, kon het niet meer aanzien en liet van nervositeit al zijn naalden vallen. Een gruwel voor mijn Jootje want juist dat ding had een centrale rol in de te componeren fotoreportage van het gelukkige paar. Met enige weemoed hebben we het stakkertje maar uitgegraven en in mootjes gehakt zodat hij in de gft bak paste, hij ‘composteere’ in vrede.
Maar het kon erger. Ooit iemand het plafond zien stofzuigen? Nou ik wel hoor, ze heeft met het brede mondstuk alles wat wit was, en dat is veel, schoon gezogen, ze is daar een ster in! Eventuele spinnen zochten hun toevlucht in luchtroosters of werden door Jo’s zuigkracht opgeslorpt. Overal verschenen er ineens nieuwe gordijnen en draperieën, om naar de keuken te komen moet ik me nu bukken, en dat terwijl ik al zo weinig aan sport doe!
De kleinste dingen werden aangepakt, de aarde in de bloempotten werd opgeschoond en glad geharkt met een tandenborstel, diverse kabels en snoeren werden omgeleid zodat nu de tv aan gaat als je de warmwaterkraan opendraait en ga zo maar door.
Ze waren lang buiten schot gebleven en hadden meewarig op een afstandje de gang van zaken gevolgd maar ook onze honden, twee kanjers van New Foundlanders ontkwamen niet aan de opruim woede van mijn eega. Met de staart tussen de benen probeerden de zielen nog te vluchten naar het ondoorgrondelijke binnenste van onze achtertuin maar helaas, mijn dikkertje dap kreeg ze toch te pakken.
Ze kregen een poedel beurt vooraf, al erg ongebruikelijk voor dit ras, en vervolgens werden ze uren aaneen geplukt, geborsteld en gekamd, het werden echte honden zoals een hond niet hoort te zijn, veel te netjes.
Maar goed, uiteindelijk was alles klaar en is het toch nog een toffe bruiloft geworden, het was echt onvergetelijk. De honden groeien er wel overheen, die hebben een geheugen dat slijt, en wij, de slachtoffers van deze feestwoede van Jo verwerken het wel op onze eigen wijze, desnoods praten we er later nog eens over met een lotgenoten kluppie. Weet u, ik heb eigenlijk een hekel aan al die veranderingen in en om het huis, maar ik slik het omdat ik zo allemachtig veel geef om die griet. Maar goed ook want anders had ik het niet gered.
Jan Koopmans







Stichting Hoogvliet Digitaal
www.hoogvliet.org