Hoge
Noren
Ik had er nooit zoveel mee,
winter, koud, ijzel, nattigheid en noem maar op. Toch ben ik middenin een
ijskoude winter geboren. Ik weet me nog te herinneren dat ik heel erg heb
overwogen maar een paar jaar later geboren te worden, maar ja, ik had toen niet
veel te vertellen. Volgens verhalen was het in die winter, februari 1947
enorm koud en kil, er was zelfs een Elf Stedentocht die meer dan bar was.
Niemand geloofd me als ik zeg dat ik me nog kan herinneren dat de sneeuw tot
halverwege ons kamerraam stond!
Ja als kind heb ik natuurlijk best wel wat winterse vreugde gekend, sleetje
rijden waarbij mijn zusje zich van mij als trekkende of duwende kracht moest
opwerpen, en natuurlijk later het schaatsen. Ja schaatsen was voor ons, we
zijn nu eenmaal van Friese afkomst, een ‘must’ dat moest je kennen
anders telde je niet mee. Ik heb eerst nog, op zogenaamde ‘klompsokken’
van die houten dingen onder mijn voeten gehad, er zat een metalen mes in die
er voor zorgde dat je plat op je bek terecht kwam als je iets fout deed.
Maar zoals met alles leerde je uiteindelijk toch door vallen en opstaan
schaatsen, zelfs ik! Ik kon het zelfs bijzonder goed, heb menigmaal in de
Uithof in den Haag met de Nederlandse kernploeg mee getraind, al was ik daar
zeker niet de beste, ik maakte wel evenveel rondjes, ze lieten er zelfs
speciaal voor mij de verlichting langer
branden.
Ik heb nu hoge Noren, met fraaie kalfslederen schoenen er op, dus had ik
daar graag vorige week mijn kunnen op willen tonen aan het Hoogvlietse volk.
Maar ja, tijd had ik er niet echt voor en ik was niet helemaal zeker dat het
ijs al voldoende sterk zou zijn. Ik wilde zo graag aan mijn kleinkinderen
laten zien dat opa heel behendig is op van die hoge, lange en vooral gladde
glijijzers, jammer nou dat het niet kon doorgaan.
Nu gaat het weer dooien, dus voorlopig zit het
er niet meer in. Maar
ach wat zeur ik, er zijn nog zoveel andere dingen te doen. Nee geen
kerstboom dit jaar, we hebben er geen zin in en daarnaast hebben onze honden
(kalven kun je beter zeggen) iets tegen dennebomen, de een krijgt er jeuk
van en de ander denkt dat hij buiten is en tilt zijn poot al op bij de
aanblik van het ballen- en slingerding.
We hebben nog overwogen om ons huis aan de buitenzijde te voorzien van
lichtslangen enzo, maar al dat geklim en geklauter op gammele ladders zie ik
niet zo zitten, ik ben ook geen achttien meer hoor, trouwens onze woonwijk
Tussenwater is al rijkelijk verlicht door de jaarlijkse blikvangers aan de
Groene Kruisweg kant.
Ik heb nu wat de krant betreft even een paar weekjes rust, week 52 en week 1
komt er geen krant dus kan ik het even ‘rustig’ aan doen, komt goed uit
want ik heb het razend druk met heel veel andere dingen.
Zo ga ik eindelijk eens genieten van de ‘eetbon’ die ik van Joop van der
Hor kreeg omdat ik Hoogvlieter van het jaar werd. Ik heb mijn vrouw beloofd
dat ze mee mag, temeer omdat we ook nog eens onze zoveelste huwelijksdag
moeten vieren, dan gun je ze toch wel een pleziertje?
Toch kan ik, ondanks alles, terug
kijken op een jaar dat heel veel waarde heeft toegevoegd aan mijn leven, het
bracht zowel vreugde als verdriet, maar vooral verrijking van het leven,
want wat heb ik veel geleerd van mezelf, maar ook vooral van u allen!
Ik wil u dan ook graag vanaf deze plaats danken voor al uw reacties op mijn
‘stukjes’ en andere complimenten, ik had ze voor geen goud willen
missen. Volgend jaar ga ik er weer voor, ik kan u niet missen en hopelijk
blijft u me weer helemaal volgen in mijn soms vreemde maar dan weer
duidelijke epistels.
Allen een waanzinnig zalige en fijne Kerst en alvast een bruisend en veilige
jaarwisseling!
Jan
Koopmans
|