De Columnist

Jan Koopmans


 
Jan's stukkie
Week 51
 

Hoge Noren

Ik had er nooit zoveel mee, winter, koud, ijzel, nattigheid en noem maar op. Toch ben ik middenin een ijskoude winter geboren. Ik weet me nog te herinneren dat ik heel erg heb overwogen maar een paar jaar later geboren te worden, maar ja, ik had toen niet veel te vertellen. Volgens verhalen was het in die winter, februari 1947 enorm koud en kil, er was zelfs een Elf Stedentocht die meer dan bar was. Niemand geloofd me als ik zeg dat ik me nog kan herinneren dat de sneeuw tot halverwege ons kamerraam stond!
Ja als kind heb ik natuurlijk best wel wat winterse vreugde gekend, sleetje rijden waarbij mijn zusje zich van mij als trekkende of duwende kracht moest opwerpen, en natuurlijk later het schaatsen. Ja schaatsen was voor ons, we zijn nu eenmaal van Friese afkomst, een ‘must’ dat moest je kennen anders telde je niet mee. Ik heb eerst nog, op zogenaamde ‘klompsokken’ van die houten dingen onder mijn voeten gehad, er zat een metalen mes in die er voor zorgde dat je plat op je bek terecht kwam als je iets fout deed. Maar zoals met alles leerde je uiteindelijk toch door vallen en opstaan schaatsen, zelfs ik! Ik kon het zelfs bijzonder goed, heb menigmaal in de Uithof in den Haag met de Nederlandse kernploeg mee getraind, al was ik daar zeker niet de beste, ik maakte wel evenveel rondjes, ze lieten er zelfs speciaal voor mij de verlichting  langer branden.
Ik heb nu hoge Noren, met fraaie kalfslederen schoenen er op, dus had ik daar graag vorige week mijn kunnen op willen tonen aan het Hoogvlietse volk. Maar ja, tijd had ik er niet echt voor en ik was niet helemaal zeker dat het ijs al voldoende sterk zou zijn. Ik wilde zo graag aan mijn kleinkinderen laten zien dat opa heel behendig is op van die hoge, lange en vooral gladde glijijzers, jammer nou dat het niet kon doorgaan.
 
Nu gaat het weer dooien, dus voorlopig zit het er niet meer in. Maar ach wat zeur ik, er zijn nog zoveel andere dingen te doen. Nee geen kerstboom dit jaar, we hebben er geen zin in en daarnaast hebben onze honden (kalven kun je beter zeggen) iets tegen dennebomen, de een krijgt er jeuk van en de ander denkt dat hij buiten is en tilt zijn poot al op bij de aanblik van het ballen- en slingerding.
We hebben nog overwogen om ons huis aan de buitenzijde te voorzien van lichtslangen enzo, maar al dat geklim en geklauter op gammele ladders zie ik niet zo zitten, ik ben ook geen achttien meer hoor, trouwens onze woonwijk Tussenwater is al rijkelijk verlicht door de jaarlijkse blikvangers aan de Groene Kruisweg kant.
Ik heb nu wat de krant betreft even een paar weekjes rust, week 52 en week 1 komt er geen krant dus kan ik het even ‘rustig’ aan doen, komt goed uit want ik heb het razend druk met heel veel andere dingen.
Zo ga ik eindelijk eens genieten van de ‘eetbon’ die ik van Joop van der Hor kreeg omdat ik Hoogvlieter van het jaar werd. Ik heb mijn vrouw beloofd dat ze mee mag, temeer omdat we ook nog eens onze zoveelste huwelijksdag moeten vieren, dan gun je ze toch wel een pleziertje?
Toch kan ik, ondanks alles,  terug kijken op een jaar dat heel veel waarde heeft toegevoegd aan mijn leven, het bracht zowel vreugde als verdriet, maar vooral verrijking van het leven, want wat heb ik veel geleerd van mezelf, maar ook vooral van u allen!
Ik wil u dan ook graag vanaf deze plaats danken voor al uw reacties op mijn ‘stukjes’ en andere complimenten, ik had ze voor geen goud willen missen. Volgend jaar ga ik er weer voor, ik kan u niet missen en hopelijk blijft u me weer helemaal volgen in mijn soms vreemde maar dan weer duidelijke epistels.
Allen een waanzinnig zalige en fijne Kerst en alvast een bruisend en veilige jaarwisseling!

Jan Koopmans








Stichting Hoogvliet Digitaal
www.hoogvliet.org