|
Moederdag
Zondag is het weer zover,
moederdag. Elk jaar weer hetzelfde, zorgen dat je een blommetje hebt gehaald
en in je beste pak naar je moeder om haar zo in ieder geval één keer per
jaar te verwennen. Ik hoef voor het eerst na een dikke halve eeuw niet meer,
ik ben dit jaar voor het eerst moederloos, of zoals mijn zusje pas nog zei;
‘we zijn nu wees’.
Maar desondanks wordt je er toch mee geconfronteerd want met dat wezenloze
grote gezin wat wij hebben ontkom je niet aan karrenvrachten kinderen met
meegesleurde kleinkinderen die oma, mijn eega dus, komen verwennen met
blommetjes, chocolaatjes, zelf gekleurde kaarten en vooral kleverige zoenen.
Je krijgt ook een soort van kettingreactie. Eerst had je met je eigen moeder
te maken, toen met je vrouw als moeder van je kinderen en daarna weer met de
moeder van je kleinkinderen, wanneer raak je ooit eens uit al die
verwikkelingen verlost? Je zal toevallig ook nog een schoonmoeder hebben of
een tweede vader die met je namaak moeder is getrouwd, wat dan? Er zijn
kinderen die drie of meer stiefmoeders hebben, die zijn failliet na zo’n
tweede zondag in mei!
Het is trouwens niet alleen het bezoek aan moeders in stampvolle woonkamers,
niet zelden in een bejaardenpakhuis, maar ook al dat vaak zinloze bijpraten
van familieleden die stuk voor stuk op instorten staan en de ene na de
andere enge ziekte onder de leden hebben. Sommigen zijn tien keer
geopereerd, anderen hebben weer onderzoeken gehad waarbij hun hele knie werd
opengesneden of met buizen werd doorboord. Darmonderzoeken spannen de kroon,
dat schijnt heel fijn te zijn om er over te vertellen, slangen van tien
meter die op zoek gaan naar etensresten van maanden geleden. Zeg nooit dat
je een beetje hoofdpijn hebt gekregen van al die drukte, want ik weet zeker
dat er wel weer een familielid is die het tien keer erger heeft en er al
tientallen therapieën aan heeft gespendeerd. Begin ook nooit over roken
want de helft rookt niet en waarschuwt je dan voor de vreselijke gevolgen,
terwijl je dat al weet want ze staan in zwaar overdreven vorm op elk pakje
rookwaar.
Nee voor mij zijn die moeder en ook vaderdagen maar lastige onderbrekingen
van het jaarlijkse ritme. Je hebt nog meer van die dagen trouwens,
secretaressedagen, dag van de verpleging, dag van het kind, dag van….zie
maar, als hij er nog niet is komt hij er vast.
Het lijkt wel of we elke keer op zoek gaan om in één dag te doen wat we
eigenlijk een heel jaar moeten doen; elkaar altijd verwennen. Één keer per
jaar je moeder verwennen, één keer per jaar aan je secretaresse denken, en
één keer per jaar aan het kind, het is toch veel te weinig? Vraag me
trouwens af wat de vierder van de ‘dag van de arbeid’ de rest van het
jaar doet.
Ja ja, ik weet het wel, die dag heeft een andere reden, ik zeg het maar even
anders komen er weer protesten. Ik
weet ook wel dat je soms mensen een beetje wilt verwennen, ik snap best dat
je moederdag gebruikt om iets goed te maken, maar is het niet een beetje
overdreven om er steeds meer bijzondere dagen aan toe te voegen?
Er is wel een secretaressedag, maar is er ook een redacteuren dag? Of een
dag voor alle Jannen? Het gevaar zit er wel degelijk in dat we in de
toekomst ons rot rennen van het ene naar het andere festijn. Als we alle
christelijke en niet christelijke feestdagen optellen en daar in de toekomst
ook nog de feestagen van allochtonen aan toevoegen alsmede de bijzondere
dagen ter herdenking van zusters en secretaressen, dan zullen we toe moeten
naar een één daagse werkweek, of misschien wel maand!
Wij hebben het hier thuis gewoon omgedraaid, mijn vrouw is het hele jaar
lief en aardig voor me, maar één keer per jaar hoeft ze dat niet, dan ben
ik het voor haar…..op moederdag.
Jan
Koopmans
|
