 | Week 20  |
| Week 20 |
|
Griebels
Zoals gebruikelijk hangt mijn eega weer heel de dag op de kop in de tuin, op zoek naar spruitsels die een handje hulp nodig hebben, althans dat denkt ze. Voor het raam van mijn kantoortje is, gelukkig aan de buitenkant, een knoert van een spin weer bezig alles wat vliegt en fladdert in zijn web te vangen om vervolgens op te vreten, dat is de natuur. Nou ja natuur….. het web zit tussen de hardhouten sponningen van mijn raam, dus weinig echt natuurlijks. Met dit warme weer komen soms ook kleine mede aardbewoners een kijkje bij je binnen nemen, dat is heel gewoon, ze kruipen gewoon door kieren en gaten je woonerfje binnen. Laatst nog zag ik ineens de gordijnen op de grond wat bewegen en ja hoor, daar kwam een ‘opperspin’ aangeslopen op naaldhakken, je hoorde de acht pootjes tikken op de plavuizen. Op zich kan ik daar best tegen, ze doen immers niks en verder lopen ze ook niet in de weg. Mijn eega is altijd heel bang geweest van spinnen maar dat is sterk afgenomen naarmate ze meer in de tuin aan het werk was. Nu is ze slechts nog bang voor spinnen die boven een bepaalde afmeting zijn, deze die er nu aan kwam viel onder die categorie. Ik moest me dan ook meteen als reddende engel opwerpen om haar te behoeden voor een achtpotige aanval. Omzichtig sloop ik naderbij, deed mijn rechter slipper uit en maakte daarvan een waar slaginstrument, ik stond gereed om de natuur wreed te ontdoen van dit uit griezelfilms weggelopen onding. Ik haalde uit op het moment dat het tere wezen van de radiator naar de tafelpoot wilde tippelen. Een ferme uithaal met mijn slipper resulteerde in een wanhopige vlucht van het trippelende griezelbeest. Wat kan een spin hard lopen als het nodig is, dat is niet normaal meer! Dit keer won de engerd dus van mij en zal nu wel ergens in een kier of spelonk onze dagelijkse bezigheden gade slaan. Spinnen verstoren trouwens wel meer onze dagelijkse werkzaamheden. Laatst nog zat hier in mijn kantoortje een collega, ik zal haar naam maar niet noemen, toen plotseling onder haar pc weer zo’n griezel vandaan kwam. Ze sprong op en haar stemgeluid kreeg iets van een hese brulkikker in ademnood. Ze zette ogen op waarbij ik eerstens de indruk kreeg dat ik de Heimlichgreep moest toepassen omdat er wellicht een gevulde koek in haar strot was blijven steken. Ademloos wees ze echter in de richting van de pc alwaar ik een paar ragfijne pootjes waarnam van een potentiële muggenverdelger. Natuurlijk wierp ik me meteen weer op als Zorro en met de slipper ter hand trok ik ten strijde, maar toen stond ik voor een dilemma. Het was of een dode spin en kapot toetsenbord, of een wandelende spin met een heel toetsenbord, het werd het laatste. De spin heb ik weggejaagd en deze zit nu ergens onder het bureau te wachten tot hij groot genoeg is om geraakt te worden door mijn slipper. Van mij hoeven ze niet de pijp uit, ze zijn best nuttig, ze vangen vliegen en ander gefladder en het is ook heel fascinerend om te zien hoe ze een web bouwen, unieke beestjes eigenlijk. Zolang ze niet zo groot zijn dat ze de toetsen op mijn keyboard indrukken mogen ze van mij hier rustig rondlopen. Dat dan sommige collegae liever thuis recepten gaan schrijven dan hier te zwoegen kan ik niet helpen, een spin is ook een dier, net als wij allemaal, dus mijn slippers blijven aan voortaan! Jan
Koopmans |
