 | Week 22  |
| Week 22 |
|
Hoogvlietse
kasseien De ene week is er geen zak te doen, behalve dan een wandeling door het Ruigeplaatbos, en de week erop is er van alles tegelijk! Zo ook de afgelopen week, het was gewoon topsport om alles af te rennen. Begin van de week ging nog, maar goed ook want mijn griep is nog niet geheel uit mijn lichaam vertrokken. Maar zo tegen het weekend was het allemaal één nest van voorvallen, recepties en feesten. Vrijdag kwam er een delegatie uit den Haag op het moment dat ons aller Erik Trinconi in de Zevensprong afscheid van ons nam. Terwijl dat gaande was moest er op de Sara Burgerhart ook het een en ander gebeuren, wat een planning! Zaterdag was het al niet veel handiger, een kunstenaarsmarkt op de Binnenban in de strijd met een groot feest in Tussenwater van het Bewoners Platform aldaar. Zaterdagavond stond de Flamingo bol van de vrolijkheden met een muziekspektakel en de zondag erop was er koopzondag op het Zeeltpleintje terwijl er alweer iets in de Flamingo was, maar dat liep anders want de muziek was met de muziek mee, kan beurn. Het is allemaal niet zo erg natuurlijk, het kan per slot nooit genoeg zijn, want rust roest. Probleem is echter dat je als redacteur dat allemaal op je bord krijgt en je er een prachtig diner van moet brouwen. Het is geen kunst van weinig iets te maken, vraag maar aan Ad Jansen, maar van veel iets normaals serveren is veel moeilijker. Toch is het wel goed gekomen hoor, want met veel nadenken, creativiteit en snel opschrijven wat je te binnenschiet kom je heel ver, daar heb je de horeca vakopleiding niet voor nodig. En zo heeft u toch weer heel wat te lezen deze week, en daar ging het om. Zelf ben ik nog even een nachtje naar Antwerpen geweest, dat is bij Dordrecht rechtdoor. Inmiddels rijden de politieagenten ook daar in auto’s, weliswaar van een onduidelijk en ouderwets type, maar er zit een rond blauw pitje bovenop, net als hier in de zestiger jaren. We zagen een jongen op de hoek van, ja hoe komen ze er op, de ‘Belgieallee’ in Antwerpen en een onduidelijk steegje een meisje lastig vallen. Gelukkig hadden we op een andere hoek een paar agenten zien staan. Onmiddellijk schoten we deze mannen van de wet aan om het door te geven, want optreden was zeer gewenst. Op z’n Belgies antwoorden deze veldwachters, die daar rijkswachters heten, dat ze onmiddellijk actie gingen ondernemen. Tot onze stomme verbazing belden ze daarop met hun mobieltje het alarmnummer van de kid om een wagen te vragen! Wat fijn toch dat we hier in ons land politie hebben die anders werkt, al is dat in veel gevallen dan wel niet sneller, het geeft een betrouwbaarder indruk. Nee, Hoogvliet is zo gek nog niet, zeker als je het vergelijkt met Antwerpen. Wij klagen hier wel eens ( nou wel eens…..) over die kl… verkeersdrempels die ondertussen de stad hebben omgetoverd in een pokdalig gezicht. In Antwerpen is dat niet nodig want daar kun je gewoon niet harder rijden dan 20 km per uur want anders pleuren je ruiten er uit op die zogenaamde ‘Belgse kasseien’. Dus wat klagen we eigenlijk over ons mooie Hoogvliet, hier halen ze oude huizen gewoon om, in dat grijze en grauwe Antwerpen laten de ze krotten gewoon staan en bouwen ze die om in besloten clubs, die trouwens wel gezellig zijn….oeps. Toch altijd weer fijn om in Hoogvliet te zijn, ook al is het hier hollen of stilstaan. Misschien moet ik zelfs daar wel niet over mopperen, want juist dat maakt ons durppie zo aangenaam en boeiend! Jan
Koopmans |
