Coupeuse en passie 

Mocht u geheel ongedwongen door onze mooie woonplaats lopen en ineens worden aangevallen door een dame met duimstok of ‘centimeter’ dan hoeft u niet te schrikken, het is mijn vrouw maar.
Mijn eega heeft namelijk tegenwoordig een zogenaamde lockmachine, dat is een naaimachine maar dan anders. Ik heb ruimte in mijn kantoortje vrij moeten maken omdat ze het zo gezellig vind bij mij te gaan zitten naaien. En dus staan er nu naai- en lockmachines te draaien terwijl ik probeer geconcentreerd een epistel te schrijven. Of het nu aan de meetlinten of aan het inschattingsvermogen van mijn eega ligt of dat stoffen soms snel kunnen krimpen weet ik niet, maar hier en daar gaat er wel eens wat mis in de maatvoering. Zo moest vorige week een van onze kleinkinderen een voor haar gefabriceerde broek aan, koste wat het koste! Het deerntje keek me hulpeloos aan toen bleek dat haar toch nog platte kontje maar niet wilde verdwijnen in het kleinood. Een bloesje voor een wat oudere dame bleek onmogelijk haar vestibule te kunnen verbergen, maar niks mee te maken, het moest er allemaal in worden gepropt! Zelf ben ik ook slachtoffer geworden van haar ‘zelf maak ijver’. Ze had een broek voor me gebouwd van een vaag stofje. Toen ik hem eenmaal aan had kon ik net als Gerard Joling een kaartje naar de tropen kopen, sjonge wat was dat spannend. Kilometers garen en stof kost ons deze nieuwe machine, alles wil ze maken. Voor haar zelf heeft ze al wat vrolijke kledingstukken vervaardigd die het leven weer wat vrolijker maken, gelukkig maar. Kinderen, kleinkinderen, oma’s, kennissen, buren, iedereen moet er aan geloven en loopt straks in een ‘Jo Creatie’.
Als ze met haar meetlint in de woonkamer komt dan verdwijnen onze honden jankend met de staart tussen de benen naar de tuin alwaar ze zich verschansen achter de rododendron, doodsbang omdat ze vrezen dat ze een truitje aan moeten.
Maar lang niet alles is kommer en kwel hoor, er komen ook mooie dingen uit haar hand. Ze doet het dan ook al jaren en niet zonder succes, al heeft ze nooit een eigen kledinglijn op kunnen zetten. Ze loopt alle markten in de regio af om goedkoop draad en stofjes te kunnen inkopen. Er zijn al marktkooplui die extra veel inslaan om aan haar wensen tegemoet te kunnen komen. De plaatselijke garens, stof en naaimachine leverancier gaat zijn openingstijden verruimen nu mijn eega op de gekste momenten naalden of draadjes nodig kan hebben. Maar ik leer er wel mee leven hoor, ik hou me wel bij mijn ‘hobby’, een beetje lettertjes uitzoeken op mijn toetsenbord. En zo heeft iedereen wel wat waar hij graag mee bezig is. De een verzameld lepeltjes, de ander postzegels of sigarenbandjes. Ook zijn er mensen die sport als hobby hebben, die rennen zich ongans op een loopband of in een tredmolen, moeten zij weten he? Vroeger ging ik vaak vissen, maar daar heb ik geen tijd meer voor, trouwens waarom zou je nog zelf vissen, je kunt ze voor een prikkie gewoon kopen bij de plaatselijke visboer, ja toch? Ik heb nog steeds mijn elektrische trein, netjes in een doos, maar alleen het opzetten van dit alles kost nog meer tijd dan een treinrit tussen Rotterdam en Utrecht, en zoveel dagen de tijd heb ik nou ook weer niet.
Nee ik hou me maar bij het schrijven en mijn Jootje bij haar draadjes en garens, hoewel ze tegenwoordig ook een aardig stukje meeschrijft in deze krant. Zolang ik maar niet achter haar naaimachine hoef te zitten mag ze van mij haar gang gaan, zo is ze van de straat en ze is er gelukkig mee, zij wel…….

Jan Koopmans