 | Week 28  |
| Week 28 |
Kleinkind
Soms
vraag ik mezelf wel eens af waar de tijd blijft. Ouderen, waaronder ik me
nog zeker niet zou willen scharen, hebben het vaak over dat het allemaal zo
snel gaat. Ik vind het wel meevallen, het lijkt me juist allemaal zo lang
geleden! Vaag herinner ik me nog dat ik met boerendochter Annie in de
hooimijt iets aan het ondernemen was, nee wát weet ik niet meer. Ook is het
heel erg lang geleden dat ik dagelijks twintig kilometer hard liep in de
vroege ochtend. Ik weet nog dat ik Brinta moest eten van mijn moeder omdat
ik te mager was. Maar ach, je gaat verder in het leven, er gebeurt van alles
en je probeert je leven lang schatrijk te worden. Ja, en ik kreeg toen
kinderen, Jolanda mijn troost en toeverlaat en tevens eega kreeg er ook nog
een zooitje en samen zitten we nu opgescheept met zes kinderen en nog wat
aanhang. Vooral die aanhang heeft er voor gezorgd dat we nu barsten van de
kleinkinderen, en dat op mijn jeugdige leeftijd! Het grappige is dat bij ons
alleen de drie meiden jonkies hebben gekregen, de jongens hebben nog geen
zin in nazaten.Toch is het elke keer weer een wonder als je ziet hoe zo’n pas geborene er uitziet. Afgelopen week kreeg onze jongste dochter haar eerste baby, prachtig zoiets, je geniet daar echt van als opa. Voor haar dubbel leuk want het is haar eerste. Er kwamen wat probleempjes na de bevalling met onze griet, maar ach, ze is sterk en wij zorgen wel dat ze dat ook blijft. Ja en dan komt de volgende alweer, een andere dochter moet deze week haar tweede krijgen, waardoor ik de twijfelachtige eer krijg vijf kleinkinderen te hebben en dus getrouwd te zijn met een opoe van evenzoveel aan ‘kleinkroost’. Maar natuurlijk is het wel erg leuk allemaal, je hebt wat om handen he? Ik begrijp nu ook waarom al die geldschieters tot in de treuren op tv zoveel reclame maken met hun alweer goedkopere leningen met gratis digitale camera. Niks serre laten bouwen, ze willen dat je een lening neemt om straks al die kleinkinderen van piepbeesten, rammelaars, boxen, autootjes, driewielers en ander speeltuig te voorzien. Ooit schreef ik, zo’n tien jaar geleden denk ik, in een andere krant al eens over kleinkinderen, dat was toen de eerste, wat waren we gelukkig met dat jong. Hij is inmiddels fanatiek voetballer en aanhanger van een club uit Rotterdam Zuid, de naam is me even ontschoten. Ons tweede kleinkind is de schrik van Tussenwater, de derde van Poortugaal, de vierde is nog erg zwijgzaam want die is er net en de vijfde spreek ik deze week wel als hij geboren gaat worden. Al met al dus een kleurrijk geheel ons gezin, we hebben overal wel wat van. Net als de honden, al onze kinderen hebben labradors, dat komt omdat we daar zelf ooit mee zijn begonnen, ze apen je nu eenmaal na, vandaar ook al die kruipertjes en luier bevuilers. Zelf hebben we ondertussen New Foundlanders, om ze te pesten natuurlijk. Maar goed, dat zal u allemaal worst zijn, al is dat in het kader van het voorgaande een wat ongelukkige uitdrukking. Omdat ik nu straks, net als mijn Jootje vijf kleinkinderen heb vind ik dat ik een nieuwe foto boven dit stukje moet zetten, een beetje meer zoals ik thans als supertrotse opa ben. Ik zal daarom binnenkort eens met plamuurmes, slijptol, stopverf en wrattenfilter aan de slag gaan om een eigentijdse digitale Jan op de plaat te zetten. U merkt het vanzelf. Hoewel de verloskundige van mijn dochter een nors en niet vriendelijk typje was hebben we aan haar eerste bevalling leuke herinneringen, en dat neemt niemand ons meer af. U ziet, wij werken wel mee om het aantal inwoners in Hoogvliet op peil te houden, dus bouwers; beetje opschieten met de nieuwbouw! Jan
Koopmans |
