 | Week 33  |
| Week 33 |
Woefwas
Je
maakt wat mee als je elke week moet zorgen dat een krant vol komt. Steeds op
zoek naar dingen die leuk zijn om te lezen en daarnaast ook nog nieuwswaarde
hebben. Een paar weken geleden was ik bij het wascircus, u weet wel die
milieu vriendelijke autowasserette die wast zonder krassen. De eigenaar
vertelde toen dat hij ook een ‘woefwas’ ging bouwen, een plaats om je
hond een wasbeurt te geven. Of je die honden ook kunt wassen zonder krassen
betwijfel ik want als onze viervoeters van het kaliber 60 en 75 kilo het
natte water willen ontvluchten dan zit mijn eega, die de afdeling honden
hier runt, onder de krassen van die lieftallige nageltjes van die zwarte
monsters. Volgens de eigenaar springen bij het inzepen van de honden, in
mijn geval twee knoerten van New Foundlanders, de vlooien meteen weg om hun
heil elders te zoeken. Nu hebben onze honden, net als iedere hond,
natuurlijk geen vlooien, welnee, ben je gek, maar toch lijkt het me wel wat.
Ik heb er eerlijk gezegd nog totaal geen idee van hoe het allemaal gaat
werken, echt niet. Maar ik heb wel het vermoeden dat iemand, mijn vrouw dus,
de beesten met een waterspuitend apparaat moet gaan doorweken.
Ik zal zelf, samen met de fotograaf, op veilige afstand blijven om
het gebeuren op de digitale gevoelige plaat vast te leggen. Denkend aan het
gespetter vrees ik dat het beter is dat mijn vrouw in bikini dan wel zwempak
de noodzakelijke handelingen gaat verrichten, want anders ben ik bang dat
haar dagelijkse dress naar de kl… uh haaien gaat. Natuurlijk hoop ik dat
ik u de foto’s en het bijbehorende verslag kan verstrekken de komende
week, maar ook vraag ik me af of het dan wel allemaal door kinderen kan
worden bekeken want mijn vrouw kan soms best vreemd kijken als ze de
dominant over de honden wil spelen. Mijn honden zelf hebben de afgelopen
weken al heel wat moeten lijden vanwege de warmte, regelmatig kwam de
tuinslang tevoorschijn en kregen ze er van langs.Het mannetje vond het wel lekker, das mannen eigen he, een vrouw die je nat maakt is fijn, maar het teefje was minder gelukkig met mijn eega’s straal, ze vluchtte regelmatig naar de hoge struiken achterin onze tuin om haar te ontvluchten. Het beest heeft het toch al zo moeilijk, in een paar weken tijd is ze slecht gaan zien. Het was altijd de beste vanger, ze zag een mier lopen op het dak aan de overkant, nu ziet ze niet eens meer mijn hand met een hondensnoepje, triest dat verval van de hondenglorie. We hebben de poten van de tafels voorzien van knipperlichten, de overige obstakels bekleedt met schuimrubber en de drinkbak hebben we zo groot gemaakt dat een bizon er rustig een rondje in kan zwemmen. Wel zielig eigenlijk, want acht jaar lang was het ons speelkameraadje dat ondanks het chronische overgewicht toch speels bleef, ook nu nog. Hij, maar eigenlijk is het een zij, is de baas van de roedel, wie van de kids er ook komt, ze hebben allemaal honden, hij, of zij dus, blijft de baas. We weten dat zodra onze jongste knoert er lucht van krijgt dat de oudste minder bekwaam wordt hij het leiderschap zal overnemen, wat moet dat voor onze arme Donja een afgang zijn. Maar ja, zo zit het leven nu eenmaal in elkaar, de oudjes moeten het veld ruimen voor de jongeren, vraag me alleen af of ze dat altijd net zo goed overnemen als dat de oudjes het ooit deden. De jeugd heeft de toekomst, maar of dat wel altijd goed gaat zullen we pas weten als we zelf niet veel toekomst meer hebben. Voorlopig maak ik me daar geen zorg over want ik wil nog heel lang mee in dit leven, al was het maar om hier en daar wat bij te sturen en me rot te lachen straks als mijn eega zich vergrijpt aan de honden die ongetwijfeld zeiknat uit de woefwas komen. Maar goed dat er ook een föhn aanwezig is om de honden, en mijn vrouw, weer droog te blazen. Jan
Koopmans |
