Vehikel

Alles wat oud wordt gaat vreemd doen. Oude mensen zijn natuurlijk niet allemaal vreemd maar vaak kunnen ze dingen niet meer zo doen als dat ze gewend waren. Dat geldt ook voor mij, niet dat ik nou zo oud ben hoor, net even over de halve eeuw heen, dus nog erg ‘piep’ maar toch zijn er dingen die ik niet meer doe zoals ik deed toen ik achttien was. Het haasje over wordt minder, ik moet nu over het haasje klauteren en ook de marathon doe ik niet meer binnen de twee uur, zelfs niet meer met de auto. Soms worden dingen leuker of lekkerder als ze oud worden. Denk maar aan heerlijke oude kaas of een wijntje van tientallen jaren oud. Een oud kasteel, gebruiksvoorwerpen en noem maar op, allemaal dingen die beter worden naarmate de tand des tijds er aan heeft geknaagd. Maar de meeste dingen en wezens worden er niet beter op, zelfs niet als je ze met zorg of liefde behandeld. Zo ook mijn auto, ooit gekocht bij een lokale autohandelaar van het type, niet zeuren, garantie tot aan de stoep. Inmiddels is die handelaar uitgegroeid tot een gerenommeerde autodealer en heeft alleen nog maar klasse wagens staan, maar mijn Opeltje is inmiddels hoog bejaard en heeft zo nu en dan last van astma en kikkers in de uitlaat.
U zal ogenblikkelijk denken dat ik dan wel een nieuwe zal gaan kopen, maar ik ben geen filantroop, dus dat zit er niet echt in. Mijn auto heeft wat kuren, zeker als het koud is of warm wordt, dat maakt het mormel niet uit. Hij, waarom is een auto eigenlijk een ‘hij’, gebruikt als brandstof LPG, gas dus. Als ik over wil schakelen naar benzine, want soms is het gas bijna op en je kan nu eenmaal niet overal dit vluchtige mengsel kopen, dan ontaard het vehikel in een Efteling attractie en begint dusdanig te schokken dat mijn ledematen uit hun gewrichten schieten. Als dat na het boodschappen doen gebeurt dan heb ik tien liter karnemelk achterin staan in plaats van de zoete melk die ik kocht bij Bas. Mijn vrouw verliest dan steevast haar brilletje en haar borstpartij danst de hoelahoep maar dan anders. Het is dus de hoogste tijd om uit te gaan zien naar een vervanger voor mijn ouwe trouwe witte karretje, beetje jammer want het stationwagentje heeft me veel plezier gedaan de laatste jaren. Binnenkort is er weer een trekking van de Staatsloterij, daar hangt het een beetje van af of het een nieuwe, tweedehandsje of toch nog maar weer een reparatie gaat worden.
Maar hoe het ook mag aflopen ik blijf hoopvol want meestal lossen de dingen zich wel op.
Gelukkig is de ergste warmte weer voorbij en hoef ik niet meer naar het strand, dus die zorg heb ik niet. Al had ik toch al nooit veel tijd om me te onspannen aan de waterkant of bosrand. Maar ik zeur verder niet meer, daar is geen reden toe want ik heb het verder best naar de zin met mijn gezin (lees; gesticht) en mijn honden waarvan er één slecht ziend  is geworden en de ander kijkt niet goed, maar ach, zo is het leven. Ouder worden heeft voor mensen ook zo zijn charmes wel natuurlijk. Je weet alles al ( tenminste dat denkt men), je hebt veel meegemaakt en je bent wat gezapiger en toleranter. Gek genoeg vinden de ‘jonkies’ het maar achterlijk als je als vijftiger ineens iets doet dat op jong lijkt. Als je ‘oud’ bent dan huppel je niet op de muziek, dan vrij je niet meer met je partner, dan hou je niet van scheuren in een kart of speedboot, ben je gek, dan hoor je achter een rollator te lopen in de richting van een bejaardenpakhuis!
Ach, weten zij veel die jonkies, dat leren ze nog wel, later als ze oud zijn.

Jan Koopmans