Afscheid

Het leven zit vol nieuwe dingen, herinneringen, verrassingen en natuurlijk soms ook vervelende dingen.
De afgelopen week was voor mij de week van het afscheid. Een jaar lang, of eigenlijk maar 51 weken, was ik de Hoogvlieter van het jaar. Het was een eer deze titel te mogen dragen, ik heb er dan ook niet zichtbaar onder geleden. Mijn opvolgers mogen nu die zware last gaan dragen, maar dat zal die ploeg gele rakkers wel lukken. Ingrijpender was wel het afscheid van mijn Opeltje, mijn trouwe witte bolide die me overal bracht. Iedereen kende het ding, want zeg nou zelf, zag u niet ook regelmatig het witte gevaarte met www.hoogvliet.org achterop voorbij sjezen? Maar ja na jaren trouwe dienst begon het ding seniel te worden en liet her en der wat onderdelen vallen. Gelukkig kent bijna elke politieagent me en dus hielden ze me niet zo vaak aan zodat ze ook niet wisten dat de bel kapot was, ik op gas reed, het stuur niet bekrachtigd was en ook niet dat ik de gordel alleen maar om deed als ze keken. Ja dat is het voordeel als je opvalt en de mensen je kennen. Nu heb ik een andere Opel, een Vectra op diesel, heel onopvallend zodat ik anoniem door de straten kan tuffen. Ook deze wagen komt weer bij het zelfde adres vandaan, ons aller Hans die ook zo mooi ‘De Vlieger’ kan zingen en een autoped in zijn garagebedrijf heeft hangen. Nadeel van deze vernieuwing, ik zei het al, is dat je niet meer opvalt, de mensen toeteren en zwaaien niet meer, je bent nu gewoon een anonieme automobilist. Ik voel met zoiets als Joop van der Hor in burger op een Solex.
Ja en er was nog meer afscheid te nemen deze week, al was het maar voor even. Één van onze kids ging, met vriendin, op vakantie naar Griekenland. Op zich niet zo opzienbarend want dat doen wel meer mensen die er de tijd en het geld voor hebben, maar toch was dit een hele onderneming hoor. Mijn eega zat al een week in de stress want met zo’n vliegtuig de lucht in is toch wel erg eng. Nee, mijn eega ging niet mee maar zat meer met die vlucht in haar maag dan zoonlief. Je zag dan ook haar gezicht helemaal opknappen toen er een telefoontje vanuit Griekenland kwam met de mededeling dat de landing op dat akelig korte landingsbaantje wonderwel was gelukt en dat zelfs de koffers gelijktijdig waren aangekomen.
Zo zie je maar dat je soms afscheid moet nemen, gelukkig zit daar ook vaak weer een welkom aan vast. En er zijn ook wel eens dingen waar je graag afscheid van neemt. Zo had ik een wekkerradio die zoveel knopjes had dat je een kwartier eerder naar de slaapkamer moest gaan om dat ding in te stellen. Als het dan eindelijk allemaal goed stond kon je beginnen met de ontmanteling van je kleding en te bedde gaan. In de ochtend, altijd op een onzalige tijd, begon het ding dan met muziek en zo’n kakelende diskjockey die zichzelf zo graag hoort praten. Lodderig stond ik dan maar op om vervolgens op zoek te gaan naar het enige juiste knopje om die wezenloos tot zwijgen te brengen. Meestal lukte het me na enige inspanning wel maar daar werd ik dan weer zo moe van dat ik nog maar even een tukkie ging doen. En zo kwam het dus vaak voor dat ik wel eens te laat kwam op afspraken, dankzij dat oenerige ding. Ik heb het apparaat nadat het ook nog begon te gieren op ongeplande momenten maar overgedragen aan de vuilnisbak, want vroeg opstaan doe ik toch niet meer, ik wacht wel tot iemand me belt om te zeggen dat ik ergens had moeten zijn. Wel jammer dat ik nu niemand meer de schuld kan geven.

Jan Koopmans