Kaartenbak

Er zou minder papier worden gebruikt, alles zou sneller gaan en zelf nadenken hoefde ook al niet meer.
Jaren geleden kwam de computer ons huis binnenrollen. Eerst een ZX80, later een VIC 20 die uiteindelijk Commodore 64 werd en weer een poosje later de 128, opgevolgd door een heuse ‘personal computer’ van IBM.
Wij waren er al vroeg bij want een computer zou je toekomst leuker maken. Nu, na 25 jaar, wacht ik nog steeds hoopvol op dat ‘leuke’. Natuurlijk, er zijn dingen die handig zijn, de tekstverwerker, de boekhouding, het adresboek en de e-mail maken het leven op bepaalde fronten wat ‘leuker’. Ook het internet dat je met de computer kunt bezoeken zorgt er voor dat je niet bij nacht en ontij naar de bib hoeft te gaan om achtergrond informatie in te winnen ( Een bezoek aan de bibliotheek blijft overigens nog steeds een verademing). Vroegûh had je geen computers, toen had je de kaartenbak en het ladenkastje vol met schrijfpapier en kaartjes met metalen ruitertjes er op. Op die ruitertjes stond het alfabet zodat je snel een naam kon vinden. Iedereen zat in mijn kaartenbak, meneer Jansen, de koningin en zelfs de toenmalige en toekomstige burgermeester van Rotterdam, Bramsel Pepert. Soms donderde mijn kaartenbak wel eens van tafel en lagen alle kaartjes door elkaar op de grond. Nadat ik dan eerst alle beschikbare goden had aangeroepen ging ik de kaartjes bijeenrapen en een uurtje later was alles weer compleet, niks mis mee dus. Gelukkig kon de kaartenbak naar de zolder toen de computer als opslagmedium perfect geschikt bleek voor allerlei taken. Je kon en kan er van alles in proppen, maakt niet uit wat het is als het maar digitaal te maken is. De harde schijf in de pc heeft ruimte genoeg. De software, die eigenlijk doordat het op een harde schijf staat weer hardware is, zorgt voor een overzichtelijk geheel en je kunt alles meteen weer vinden! Dus niks geen zoektochten meer omdat moeder de vrouw het bij het ‘wegruimen’ in plaats van opruimen kwijt heeft gemaakt. Zo ook mijn e-mail- adresboek dat ik in de afgelopen jaren samen heb gesteld. Keurig op een rijtje stonden ze jaar in en jaar uit in mijn scherm te pronken zodra ik ze nodig had. Burgers, boeren, buitenlui en zelfs keizers en prinsessen met hun koninklijke eega’s kon ik direct bereiken.
Maar ik kreeg een ander moederboord (Engels: motherboard, plat Nederlands: moederkaart, weer niet te verwarren met moederkoek) in mijn pc met een nieuwe microprocessor en vier keer zoveel geheugen, hij wel. We hadden alles natuurlijk voor deze operatie eerst veilig op een andere pc gezet zodat er geen informatie verloren zou kunnen gaan. Geloof me mensen, ondanks alle slimheid en veiligheid alsmede onze menselijke inbreng kon ik niet voorkomen dat mijn adresboek terug naar het stof wederkeerde, waarna hij uitgestrooid kon worden in niemandsland. Samenvattend kan ik dus zeggen dat mijn adresboek foetsie is en mijn netwerk van landgenoten ontmanteld is waardoor ik me nu zielig en alleen voel.
Maar gelukkig zou een computer geen computer zijn als deze niet een probleem kan oplossen. Dus ga ik nu de komende dagen met de pc al mijn correspondentie van de afgelopen decennia nalopen om de e-mail adressen weer terug te vinden. Computers zijn dus erg makkelijk, maar een echte kaartenbak is een stuk degelijker en bespaart je een hoop werk op, jawel, de computer.

Jan Koopmans