Tuinhuisje

Je hebt ze in allerlei maten, uitvoeringen en kleuren, tuinhuisjes. Bij gebrek aan ruimte, hoe kan het, moesten ook wij er aan geloven en werd er een tuinhuisje besteld bij de plaatselijke knutselboer die wel van een karweitje houdt. Weken van spanning natuurlijk want het is net als met een bevalling, je weet dat het komt maar niet precies wanneer. Maar vorige week was het dan eindelijk zover. Een grote vrachtwagen kwam onze straat in en ja hoor, daar lag ons bouwpakket! Bouwpakket? Onze dochter, die verantwoordelijk was voor de keuze en de bestelling, leefde in de gedachte dat het geval, kompleet in elkaar gezet, zou worden geleverd. Maar goed, een pallet balken, planken, latten en plinten is ook gezellig. In allerijl moest onze droogmolen, dat ding stond daar net zo mooi, worden ontworteld en elders in de tuin worden geplant. Ed Aldus werd geraadpleegd want regen konden we niet gebruiken bij onze bouwactiviteiten. Er zat een boekje bij waarin zou staan hoe het allemaal mot. Ik ben een zoon van een aannemer dus moest ik toch eigenlijk wel wat in mijn bloed hebben als het gaat over houtbewerken, al was het maar een splinter. Maar ja zoals altijd met gebruiksaanwijzingen was ook deze verre van kompleet en dus liepen we al vast bij het maken van het fundament. De mogelijkheden waren er wel, je kon van zes heipalen tot vier houten hekpaaltjes in de grond rammen, dat maakte niet uit. Maar de maten van het fundament bleven geheim, je komt nog eerder achter het inkomen van Ivo Opstelten dan aan de afmetingen van het fundament van een tuinhuisje.
Maar na wat omzwervingen op het internet en faxen van leveranciers kregen we een globaal beeld van hoe het moest worden. Een keurig raamwerk op de grond, verankert met palen die we met een gehuurde ‘Kopspijkers hamer’ de grond in hadden geramd leek het allemaal net echt. Vreemd genoeg paste de eerste ‘woonlaag’ van het huisje niet op het fundament. Of nou de duimstok was gekrompen of mijn leesbril in sterkte was teruggelopen weet ik niet maar de maatvoering was niet geheel juist. Maar geen nood, weer even met de Vectra naar de klusboer en een paal extra gehaald. Uiteindelijk konden we beginnen met de opbouw van het optrekje. Plank voor plank werden de delen op elkaar gezet, steeds een lik peperdure buitenbeits er op om rotten op termijn te voorkomen. Trouwens ooit koste een blikje van die merkbeits 29 piek, nu betaalden we 34 euro! Das potdikke zo ongeveer 80 gulden! Drie keer zo duur dus, waar blijft mijn gulden? Wat zijn dat nog veel planken zeg als je alles op je achterplaats hebt uitgestald. Er zitten dingen bij waarvan ik me afvraag of die er wel bij horen, ze lijken me meer voor de bouw van een zeesleper. Op het moment dat ik dit zit te schrijven ligt de bouw even stil, de bouwvakkers vieren weekend en het blijft toch nog even droog zei Ed. Morgen gaan we verder, dan komt het dak er op, stroom er in en de buitenlamp er aan. Dan kunnen we weer wat rommel kwijt en krijgen we wat ruimte om nog meer rommel te maken. Het zal best een mooi gezicht zijn als straks in het voorjaar onze slingerplanten het bouwsel gaan overwoekeren, dan krijgt het geheel een vloeiende overgang tussen natuur en gecultiveerde bouwsels, das pas integratie! Als het klaar is dan laat ik onze fotograaf vast een foto maken, dan doen we die als illustratie bij de tuintips van Jo, want geloof me mensen zo’n bouwsel maakt van je tuin werkelijk een sierraad. Het is iedereen aan te bevelen om zo’n kant en klaar ding aan te schaffen, je hebt er niet veel voor nodig. Slechts een beetje kennis van wiskunde, algebra, hamers, zagen, boormachines en vooral geduld alsmede Valdispert is voldoende om zo’n ding in elkaar te zetten, een kind kan de was doen! (maar geen tuinhuisjes bouwen)

Jan Koopmans