Paardenkastanjemineermot

U denk vast bij het zien van bovenstaande titel dat ik weer iets uit mijn duim heb gezogen, maar niets is minder waar, de Paardenkastanjemineermot is een bestaand beestje dat deze door wetenschappers bedachte naam draagt. Het klimaat wijzigt zich, dat is al zolang de aarde bestaat het geval, dus komen hier ook zo nu en dan nieuwe griezels het land binnen. Naast de Paardenkastanjemineermot zijn er ook nog blauwgevlekte dwarsvleugelige eksterogen en vijfpotige harige giga spinnen aangetroffen. Met name deze laatste schijnt harder te kunnen lopen dan zijn Europese medegriezel. Door de opwarming van de aarde komen in ons land steeds vaker insecten voor die eerst alleen in warmere landen te vinden waren, het is een kwestie van wachten en de slangen kruipen hier over de Aveling of Coolsingel. Door diezelfde opwarming stijgt ook het zeewater zodat het niet onwaarschijnlijk is dat in de toekomst net als in Venetië hier gondels met zingende paalduwers door de straten varen, tot er iemand van het dak roept: ‘De Hypotheker’.
Ook in onze tuin treffen we soms eigenaardigheden aan. Laatst kwam mijn Jootje nog met de tijding dat er een oranje kikker in het struikgewas zat. Ze heeft hem een zetje gegeven en de vijver ingeduwd, zonder eerst te vragen of hij, of zij, wel kan zwemmen. Zelf heb ik het oranje glibberding niet waargenomen, maar we mogen aannemen dat mijn eega het goed had gezien, ze had slechts koffie op. Trouwens ook op kleinere schaal zie je ineens flinke veranderingen. De kierewiet, nooit eerder hier tussen het beton gezien, komt thans regelmatig bij ons even uitrusten tussen de sprietjes in onze tuin. Maar er doen zich ook normale zaken voor hoor, het koolmeespaartje dat al vier jaar bij ons in het vogelhuisje helemaal achterin de tuin de liefde bedrijft om vervolgens daarna een stuk of zes eitjes om te toveren in kleine kleverige donsballetjes is al weer volop actief. Net als de reiger trouwens, die klojo hoopt nog steeds een lekker hapje te vinden in onze vijver, nou mooi niet, ik heb alle kikkers en salamanders leren ‘diepvijverduiken’ zodat ze veilig op de bodem blijven als die langnek aan komt fladderen. Vreemde wereld hoor tegenwoordig met al die veranderingen. Gelukkig doet men vanuit de ruimte allerlei onderzoeken naar veranderingen in het klimaat, dus wellicht kunnen we in de toekomst eerder zien wanneer de Paardenkastanjemineermot ons land aan doet. Ik vraag me trouwens al een poosje af hoe men daar buiten de dampkring aan zuurstof komt. Er zitten toch langere tijd mensen in dat zweefding, nu zelfs met een Nederlander, en uit een simpele zuurstoffles haal je niet voor maanden frisse lucht. Maar ze zullen er wel een list voor hebben verzonnen, zoiets als stiekem als het donker is een slangetje in de dampkring hangen om bij te tanken. Heeft u het trouwens gehoord van een nieuwe reeks teken? In beboste omgevingen schijnen reuze teken te lopen, of kruipen ze nou? Een van de honden uit onze familie, we noemen hem maar even hond A, heeft zo’n misbaksel in zijn huid gekregen en een spoedoperatie met scheermes en bleekwater heeft nog maar op het nippertje soelaas geboden. Door het mooie weer zijn ook de muggen alweer gemobiliseerd en doen dagelijks een aanval op onze horren. Laatst hadden we er toch eentje binnengekregen en je houdt het niet voor mogelijk dat zo’n pietpeuterig klein terroristje van misschien 0,002 gram het kan winnen van 100 kilo intelligentie dat probeert te slapen. Insecten, ik heb er niks mee, voor mij zijn ze overbodig, al zal de wetenschap daar zeker anders over denken, voor hen zijn de esculaap en andere enge fileermessen het probate middel om de dag door te komen met het ontleden van allerhande ‘kruipsel en glijers.’ Persoonlijk geef ik de voorkeur aan een blokje oude kaas, maar als het vanwege het klimaat nodig blijkt dat we aan de insecten of kleine zoogdieren zoals muizen en ratten moeten, dan wil ik best spontaan gestampte muisjes op mijn boterham doen. Maar gelukkig ziet het er naar uit dat TNO zich bezighoud met de Paardenkastanjemineermot zodat ik lekker kan doorgaan met mijn eigen wereld, een wereld zonder die engerikken die je gelukkig vaak alleen maar in de krant of op teletekst ziet verschijnen.

Jan Koopmans