 Klik hier voor al Jan's oneliners | Week 3  |
| Klik hier voor eerdere columns |
Klik hier voor al Jan's oneliners | Week 3 |
| Klik hier voor eerdere columns |
SaamhorigJe kunt er op wachten, als er een nieuwjaarsreceptie is geweest dan moet en zal ik daar wat over schrijven, dat kan ik niet laten. Ook dit jaar ging ik er natuurlijk weer heen, want je valt pas op als je niet opvalt in mijn geval. In mijn ijver om niet te laat te komen kwam ik zomaar een kwartier te vroeg, ik was op de mensen van het geluid en de catering na de eerste! Gelukkig kon ik nog even rustig een peukje paffen, ondanks het strenge beleid ten aanzien van rookwolken en meurende asbakken. Al snel begon de loop er in te komen en kwamen er meer liefhebbers van een goede speech opdagen. Ik stond bij de ingang, want dat was vanwege het roken de slimste plek, maar alras kreeg ik ergonomische problemen met mijn rechter hand want iedereen die binnenkwam schudde me de vijf. Na me tactisch terug getrokken te hebben elders in het pand was ik van de ergste handen wave af. Ik heb nu wel aan den lijve ondervonden hoe zwaar het is voor het dagelijks bestuur, want die ontkwamen niet aan het vele schudden van handen en dat terwijl zij nog een extra handicap hadden omdat hun linkerhand een sierlijk glas moest vasthouden (leuk voor de foto natuurlijk).Je ziet dan op zo’n receptie weer veel gezichten die je al eerder hebt gezien, jammer dat ik de meeste wel herken maar de namen er niet zo snel meer bij heb, zal de leeftijd wel zijn. Omgekeerd is dat anders, ze herkennen je meteen, eigen schuld natuurlijk want elke week mijn kop in de krant blijkt voor velen een signaal te zijn mij als beroemdheid te aanschouwen. Gelukkig waren er zat andere beroemdheden zodat de spoeling wat dunner werd en ik zelfs stiekem even tussendoor mijn nicotine gehalte aan kon vullen. Soms kreeg ik te horen dat ik er goed uitzag, maar er waren er ook die vonden dat ik een vermoeide blik in mijn ogen had. Een heel zorgzame kennis waarschuwde me van harte toch vooral aan mezelf te denken, natuurlijk zal ik dat gaan doen, ze heeft gelijk, ik moet nodig wat aan mezelf gaan werken in plaats van aan al die andere dingen. Het spannende moment was natuurlijk op het moment dat onze Kees het spreekgestoelte betrad en zijn epistel ging oprakelen. Ik moet eerlijk zijn en zeggen dat hij het perfect deed. Vorig jaar had ik nog zo mijn twijfels want toen moest hij Hans E. gaan vervangen, en dat is niet eenvoudig want als er één kan lullen dan is hij het wel. Inhoudelijk een goede speech en ook de presentatie en geografie was goed te noemen, Kees we hebben genoten. Ja en dan natuurlijk het informele deel, de aanwezige wethouder Pastors uit Rotterdam kreeg het Hoogvlietspel cadeau, hij wel, ik kreeg weer niks! Allemaal aan het glas, aan de sinas, want ik drink nimmer op de dag, en de lekkere hapjes kwamen royaal op tafel, zo kregen ook de minder bedeelden een keertje kaviaar, al waren het maar een paar eitjes. Trouwens echt lekker vind ik het niet, heb liever een plak salami van AH, maar ja, die was er nou net weer niet, terwijl je met de hamsterweken toch kwantumkorting kunt krijgen. Maar al met al was het weer een leuk gebeuren waar je als Hoogvlieter toch weer het ‘thuis’ gevoel krijgt, want uiteindelijk staan alle neuzen dezelfde kant op als het gaat om het welzijn van ons durp. Dat over de uitvoering soms verschillend wordt gedacht is goed, daar leer je van. Ik hoop dan ook dat de saamhorigheid die ik voelde op de nieuwjaarsreceptie zich doorzet in ons dagelijks leven. Jan
Koopmans |
