 Klik hier voor al Jan's oneliners | Week 8  |
| Klik hier voor eerdere columns |
Klik hier voor al Jan's oneliners | Week 8 |
| Klik hier voor eerdere columns |
HanenbalkenZoals bij velen bekend is woon ik in een huis waar we tijdelijk ook onze dochter, schoonzoon en kleinkind in onderbrengen. Met een beetje schipperen gaat dat best wel.Toch vond mijn vrouw, ja ze houdt het nog steeds met me uit, dat we onze ledikanten maar anders moesten gaan zetten omdat haar naai- en knutselhoekje bijna niet te gebruiken was vanwege laaghangende hanenbalken. Ze is een paar dagen bezig geweest met tamelijk onduidelijke handelingen op zolder en uiteindelijk riep ze Eureka! Net als Archimedes kwam ze met de ultieme oplossing voor ons slaap probleem. Ons bokspring, of is het nou boxspring, bed kwam ergens onder de schuine kant van het dak zodat we daar net kunnen liggen, als we maar geen gekke dingen gaan doen. Haar naaihoekje is nu bereikbaar en ze heeft daar zelfs twee stoelen aan een tafel kunnen creëren, wat een luxe! Maar ja, alles kent zijn tol dus ook deze ‘fantastische’ oplossing. Als ik te bedde wil gaan dan moet ik dat uiterst voorzichtig doen want de zware houten hanenbalken (voor de leek; dat zijn dikke binten die het dak ondersteunen) zijn hard en meedogenloos als je markante kop er tegenaan knalt. En om nou met een integraalhelm naar bed te gaan lijkt me ook wat overdreven. Bij het opstaan is het ook elke keer bingo want als ik in de vroegte wakker word ben ik zeker niet meteen weer in staat de wereld scherp te zien. Ik ben dan ook al twee maal genadeloos in de spelonk gevallen die tussen haar en mijn bed, door het verschuiven, ontstaat. Ik staar dan wezenloos omhoog en zie dan de olijke kop van mijn eega die me vraagt of ik daar beneden blijf liggen. Maar goed, het zal wel wennen. Mijn eega kan dus nu heerlijk in haar eigen hoekje aan de slag. Mijn hometrainer, een racefiets zonder wielen, staat nu ook op zolder, onder het luchtpijpje, zodat ik als ik fiets mijn kop daardoor naar buiten kan steken, want onder het dak is geen plaats meer voor mijn bovenste lichaamsdeel. Ja het is wat krapjes nu, maar ja je moet toch wat? En onder een paar van die balken slapen geeft ook voeding aan je dromen. Regelmatig droom ik van boerderijen en ondeugende boerendochters die uitdagend op de hanenbalken naar me zitten te lonken. Soms denk ik zelfs dat ik koeienmest ruik, maar vaak is dat dan een luier van het kleinkind die net werd verschoond op het moment dat ik nog met die boerendochters bezig was. Warm is het wel want verderop staat de combiketel en geloof me, die geeft toch echt wel warmte af hoor, ondanks het hoge rendement en perfecte isolatie. Soms word ik zwetend wakker en denk dat ik aan de Spaanse kust lig te zonnen, gelukkig blijkt nadat ik lodderig om me heen kijk dan al snel dat ik gewoon thuis ben, je moet er toch niet aan denken zeg, vakantie, bah! Toch heeft het ook wel wat dat slapen op zolder, lekker knus en je voelt je weer jong, wild en energiek, tenminste tot je op gaat staan want dan blijkt dat je een paar van deze superlatieven kunt omdraaien in oud, duf en moei. Trouwens waar zou ik met al die energie naar toe moeten? Het dak weerhoudt me van bokkensprongen en andere gymnastische bewegingen en de ruimte is niet groot genoeg om een rondje te gaan rennen. Helemaal klaar is het nog niet hoor, er moeten nog wat stopcontacten voor de wekkers en nachtlampjes worden gemaakt, wat decoraties en natuurlijk rook en brandmelders want je weet maar nooit, al spelen we niet echt meer met vuur natuurlijk. Wat betreft dat wilde en energieke is zo wie zo al iets dat onder de hanenbalken wordt afgestraft, want voor je het weet heb ik een hersenschudding en mijn eega hoofdpijn. Dus niks geen fratsen in het ledikant, dat is echt uit den boze. Maar gelukkig heeft mijn Jootje nu wel een naaihoekje. Jan
Koopmans |
