Glibberen

Terwijl onze kleinzoon van amper acht maanden oud verwonderlijk voor het raam naar de witte sneeuwvlokjes zat te kijken viel buiten onze New Foundlander met zijn blafbek op de keien omdat zijn harige poten niet gewend zijn om op glibberige ondergronden te kuieren.
Sneeuw en flinke vorst, we zijn er haast niet meer aan gewend want het lijkt steeds minder vaak en intensief voor te komen. Toen ik nog jonger was dan nu ben ik nog wel eens gestrand met mijn Solex omdat de sneeuw mijn opgevoerde motortje, ik haalde wel 38 km per uur, onder de sneeuwlaag verdween. Voor de mensen die niet weten wat een Solex is; dat was een zware fiets waarop onder je stuur een motortje zat hetwelk via een rolletje het voorwiel aandreef. Ik kan me niet meer herinneren dat we ooit nog zo’n laag van dat witte spul hebben gehad. Het verkeer werd in die tijd totaal stilgelegd bij gladheid of veel sneeuw want er was niet meer veilig te rijden. Je bleef wel binnen als het zulk pokkenweer was want voor je het wist brak je een ledemaat of erger. Het was dan ook zeer verbazingwekkend dat ik vorige week in een politie bericht las dat iemand met een snelheid van 170 kilometer per uur was aangehouden op een spekgladde weg. Ik vraag me dan echt af of mensen misschien niet eerst een psychologische test moeten ondergaan eerdat ze het rijbewijs krijgen, want als je zoiets doet is er toch echt een adertje verkeerd ontwikkeld in je koppie. Ik weet ook wel dat de noodzaak om de weg op te gaan tegenwoordig helaas groot is, want iedereen moet naar zijn werk en het openbaar vervoer komt slechts op plaatsen waar je niet hoeft te zijn. Als ik echter hoor dat er weer een kettingbotsing heeft plaats gevonden, waarbij gelukkig geen gewonden vielen, en waar de politie de oorzaak zocht in te hard rijden dan heb ik wel zo mijn bedenkingen. Ik heb mensen gesproken die op dat moment ook op die weg reden en vertelden dat ze stapvoets reden maar dat er geen houden meer aan was door de gladheid.  Natuurlijk draai je al snel een pirouette a la Sjoukje Dijkstra als het zo glibberig is. Als je het helemaal goed wil zeggen dan kun je het beter hebben over die kl.. uh, vervelende gladheid die het zelfs onmogelijk maakte om zachtjes te rijden. Ooit strooide men de as uit de kachel voor de deur om gladheid te bestrijden, maar ja, met die combiketels is dat niet meer te doen, die krijg je niet open! En nodig is het ook niet want je kunt bij de gemeente werf zomaar gratis, hoe bestaat het, strooizout krijgen. Maar ook dat strooien raakt al in onmin want je ziet het zelden. Vaak maakt daardoor de postbode en deurwaarder een acrobatische slalom met het risico op heupgewrichten kneuzing om bij je huisdeur te komen. En toch is het niet zo moeilijk om je ‘eigen straatje’ een beetje bij te houden, even lekker vegen en strooien, moet kunnen toch? Hollanders stonden ooit bekend om hun kuisheid, nou vergeet het maar! Bij ons in de tuin lag laatst de complete verpakking van een broodje shoarma, gewoon neergeworpen door een onverlaat met een volle maag maar zonder fatsoen. Misschien ook maar een psychologische test voor fastfood gebruikers? Maar ik had het over de sneeuw, die mooie witte rommel waar je zulke leuke dingen mee kunt doen. Prachtige landschappen ontstaan er door en de creatieveling maakt er leuke sneeuwpoppen van, al zijn de sceptici weer tegen een dergelijk fenomeen omdat je er een pijp en kolen voor nodig hebt. Kolen voor de ogen en een pijp in de mond en als neus nam men een winterpeen. Tsja, dan heb je tegenwoordig een probleem want hoe kom je aan kolen? Roken mag niet dus een pijp is aanstootgevend en die winterpeen wordt meteen gejat door de eerste de beste minderbedeelde. Soms denk ik wel eens terug aan die mooie plaatjes van Anton Pieck, de landschappen met sneeuwpoppen en sleetje rijdende kinderen met strikjes in de haren. Waar is die gemoedelijkheid gebleven? Of was die er toen al niet meer?

Jan Koopmans