Weekje afzien

Soms is een mens het zat en soms ben ik dat zelfs. Ik schrijf en tik nu al bijna zo’n twintig jaar me vierkant in de rondte en doe een deed dat meestal ook nog met plezier. Zoals mensen die me kennen weten is het niet alleen deze krant die ik wekelijks voorzie van letters in de goede volgorde, maar doe nog wat ‘dingetjes’ meer. Hoogvliet Digitaal, Mooi Hoogvliet en nog wat websites moeten ook bijgehouden worden, net als de organisatie voor gelijkgestemden die ik ooit opzette met mijn Jootje. Een privé-leven hebben we nog wel, maar soms bestaat dat uit communiceren via de computer, al praten we gelukkig ook enorm veel van face to face. Ik loop de laatste tijd best wat op mijn tenen, druk druk druk, iedereen zegt het maar ik heb het ook echt. Steeds vaker moest ik dingen verstek laten gaan omdat ik geen tijd had er heen te gaan, dat is niet goed natuurlijk. Het was even zwart voor mijn ogen en wilde overal mee stoppen, maar ja, stoppen en wat dan? Het grote zwarte gat wil ik nog maar even niet zien, dat mag nog wel veertig jaar wegblijven wat mij betreft. Dus heb ik alle zeilen maar weer bijgezet en probeer nu van mijn werk weer hobby te maken, net zoals dat ooit andersom gebeurde. Voor deze krant doe ik graag mijn lettertjes op het scherm ‘toveren’ en al die andere dingen…ach..wie weet komt dat ook weer goed. Het zogenaamde ‘afgebrand’ zijn zie en hoor ik vaak om me heen, veel ‘wegtimmeraars’ gingen me voor en laten me zien hoe het niet moet. Probleem is vaak dat je het zelf niet ziet, je denkt dat alles kan en dat je eeuwig 18 blijft, een foutje in de mens want lichaam en geest verkeren niet in dezelfde leeftijd.
Een avondje lekker weg naar een bevriende mede Hoogvlieter, afgelopen weekend, deed me niet alleen genieten van zijn feestje maar ook inzien dat het leven meer is dan zwoegen, werken, ploeteren en afzien. Ik sprak daar verschillende mensen uit diverse disciplines die hun sporen meer dan verdient hebben in het Hoogvlietse. Ik kreeg adviezen en hoorde hun meningen met graagte aan, zij kunnen het weten toch? We waren als Hoogvlieters onder elkaar, inwoners van een zeer eigenzinnige ‘stad’ die heel graag zichzelf wil blijven en niet wil worden opgeslokt door de Coolsingel. Ja ik weet het, ik hoorde het zo vaak, ik doe het mezelf allemaal aan, maar ja achter de geraniums zitten kan altijd nog, hoewel, dat is vast verboden in bejaarden tehuizen. Ik kwam op het feestje ook nog onze eigen trouwe Joop tegen, u weet wel die columnist van ‘die andere’. Typische man die Joop, stropdas om en haar in de plooi terwijl de dresscode was: informeel en in Hawaï shirt, hij blijft eigenwijs. Zo’n avond informeel zijn is goed voor de mens, niks memorecorders of kladblok, gewoon lekker genieten en ouwehoeren. Ik heb lekkere hapjes genomen en dingen gegeten waarvan ik geen notie heb wat het was, maar het smaakte. Mijn Jootje, eega dus, wilde dat ik mee ging om een dansje te doen op de grote glimmende vloer. Maar al van jongs af heb ik niets met dansen, sorry Piet, dus hield het maar bij kijken naar anderen die zich een hernia huppelden. Ooit heb ik het eens geprobeerd, dat was nog bij Sitton in Schiedam. Ik had eerst de kat uit de boom gekeken en rende toen vol zelfvertrouwen de dansvloer op. Helaas was de vloer gladder dan ik dacht en maakte een achterwaartse salto met schroef en belande tussen de benen van een petticoat dragende schoonheid. Helemaal duidelijk is me die avond niet meer maar ik weet wel dat me de toegang tot de dansschool werd ontzegd en dat ik vier weken lang mank heb gelopen. Nee dansen laat ik aan anderen over, veel te ingewikkeld en bovendien kun je zittend veel beter de muziek horen. Ondanks dat ik op voornoemd feestje dus niet heb gedanst ben ik wel geraakt door de gesprekken die ik heb gehad met mede Hoogvlieters, ze deden me de ogen openen en ik zie het nu toch allemaal wat helderder en weet wat ik wil. Elkaar even een handje toesteken als het nodig is, waar kom je dat nog tegen? Ik ben trots dat ik Hoogvlieter ben, al kom ik oorspronkelijk uit de Overijsselse klei. Hoogvliet is en blijft voor mij zo gek nog niet, bedankt rakkers!

Jan Koopmans