Wa zeggu?

Ik had het plechtig beloofd; ‘ik zet er niks over in de krant.’ Toch zijn er soms van die dingen die je toch kwijt wilt, ook al was je het niet van plan. Vrienden en kennissen wisten het al een paar weken; mijn gehoor was niet meer helemaal wat het zijn moest. Sinds een paar jaar moet ik regelmatig mijn oren laten uitspuiten omdat er op de een of andere wijze smurrie in gaat zitten, maar ja, wat wil je als je ouder wordt? Mijn eega en de kinderen hier thuis maakten er natuurlijk flink misbruik van door express zachtkens te praten en me dan vervolgens voor ouwe lul uit te maken. Ik moest alles wat meer ‘gas’ geven, de radio, de politiescanner en ook de telefoon was soms een crime. Dus vorige week vond ik eindelijk een gaatje om een bezoek te brengen aan mijn huisarts. Dat was nog knap link want ik had hem een week daarvoor nog in een column toegezegd dat minder patiënten voor hem gezonder zouden zijn. Ik was vrij snel aan de beurt, dit mede dankzij de perfecte afspraak die ik had gemaakt met de assistente, waar zouden we zijn zonder haar? Ik mocht plaatsnemen in een zijvertrek waar de dokter in zijn ‘vrije tijd’ door de microscoop gluurt en uitstrijkjes oppoetst. Ik moest daar nog even wachten en tuurde naar buiten, een grote tuin met veel verdorde bladeren, maar ja, een arts is nu eenmaal geen tuinman. De dokter riep ondertussen de volgende patiënt en gluurde hierbij even in het kamertje waar ik zat te wachten op de dingen die gingen komen. ‘Zo Jan, durf je hier nog te komen’ riep hij en ging vervolgens met de patiënt naar zijn spreekkamer. Ik durf alles, dus zelfs naar een dokter te gaan, als hij maar niks engs doet. Ondertussen kwam de assistente terug, ze had even telefoon tussendoor, en stelde meteen voor dat ik de griepprik maar zou nemen. Nou vooruit dan maar, ben er nu toch en een gaatje meer of minder maakt me ook niet uit. Na de griepprik, waar je trouwens geen moer van voelt, kregen mijn oren de aandacht. Bonken ellende bleken er in te zitten! De assistente deed haar best maar mijn oren zijn nu eenmaal van het vasthoudende type en dus moest ze meerdere keren met de schuimblusser mijn bevallig oortje in. Ik zou niet in de krant zetten dat ze hierbij ook mijn gezicht een keer onderspoot, dus dat moet u missen. Maar uiteindelijk lukte het, zeker toen de dokter zelf even hielp, die man spuit een stuk harder trouwens. Een pokkenherrie gaf me te kennen dat mijn tijdelijke doofheid voorbij was en dat alles verder nog in orde is. Even was ik bang geweest dat het een echte doofheid was en ik me een nieuw oor moest laten aannaaien.
Het was einde werkdag voor de dokter dus ik mocht nog even in de spreekkamer komen om verslag te doen van mijn gezondheid. Mijn bloeddruk werd gemeten, die viel mee, zeker voor zo’n wildebras als ik. Maar toen ik vertelde dat ik mijn bloed, zuurgraad, Ph waarde en weet ik wat nog meer, niet regelmatig meer laat testen door de vampiers van de trombosedienst waren de rapen gaar. Het eindresultaat is dat ik nu afgelopen dinsdag vroeg mijn bed uit moest om me te laten prikken, want ook ik ben maar gewoon een mens van bloed zweet en tranen. En zo ziet u maar, het leven van mij is ook niet altijd rozengeur en maneschijn, alsof dat trouwens altijd ideaal is, van die geur kun je hoofdpijn krijgen en teveel maneschijn wekt slapeloosheid op.
Maar nu werken de oortjes weer en het heerlijke geluid van mijn knikkerbak, ook wel diesel genoemd hoor ik weer, dus hoef ik niet steeds naar buiten te kijken of de motor nog draait. Ik kan weer naar muziek luisteren en fluisteren achter mijn rug is ook weer gevaarlijk! U en ik weten al tientallen jaren dat doofheid kan ontstaan door walkman of disco, gelukkig heeft de wetenschap dat vorige week ook ontdekt en gepubliceerd, ben benieuwd wanneer er een sticker op de mp3 spelers komen: ‘Luisteren naar een paukslag kan doofheid veroorzaken’ Toch had die doofheid ook wel iets, ik was meer in mezelf gekeerd, je voelde je eenzaam maar niet alleen. Ik vergeet nog te vertellen dat ik bij de dokter op de weegschaal moest gaan staan, ik raad het u af, die dingen wegen zwaar overdreven hoor!

Jan Koopmans