'Gekke week'

U gaan vervelen met het vervolg op de rampen die ons twee weken gelden overkwamen zal ik maar niet doen. Vorige week kreeg het een vervolg en zaten we wederom weer in een ambulance omdat er nog meer familieleden kwetsuren opliepen. We overwegen nu om zelf een ambulance te gaan kopen of een appartement in een ziekenhuis te laten bouwen.
Over ziekenhuizen gesproken. Onze medewerkster Cobie (C.v.d.B), bekend van ondermeer de heerlijke recepten, is opgenomen in het ziekenhuis. Ze heeft een ontsteking die hardnekkig is en hopelijk geneest ze er weer snel van. Cobus, beterschap meissie!
Het was ook wat het nieuws aangaat weer een week vol materiaal, althans als we het een beetje ruimer dan Hoogvliet zien. De Paus was ziek, maar ja wat wil je, een zwaar leven vol wuiven en handopleggingen? Gelukkig gaat het weer wat beter met hem. Ik ben zelf zeker niet rooms maar ik heb die man altijd aardig gevonden, als mens dan. Ja en dan alweer een hoge flat in lichtelaaie, nu in Spanje, het mot niet gekker worden! Maar ja, een flat is nu eenmaal net een kaars of fakkel, als ze eenmaal branden gaat het ook echt behoorlijk ook, blij dat ik wat lager woon. En dan ineens een bos treinen op elkaar in Rotterdam, gelukkig geen gewonden maar wel een ravage. Onbegrijpelijk dat in een wereld waar miljoenen radiogolven precies weten welke gsm ze moeten aansturen er nog geen systeem is dat kan voorkomen dat er twee treinen op het zelfde moment op de zelfde plaats zijn. Grappig genoeg kunnen modeltrein- bouwers wél voorkomen dat er ongevallen gebeuren.
We, mijn Jootje en ik, hebben vorige week ook overleg gehad met onze medestander in de strijd, Hans Eindhoven. We hebben de ontwikkelingen omtrent de talentenjacht en de benefietavond die we gaan houden eens goed doorgenomen. Ik heb zelf altijd grote honden gehad maar die van Hans vallen meer onder de categorie koei. Ze kijken je vriendelijk aan maar je weet dat één hap je minimaal een hand kost. Verder wel leuk om te zien……….op afstand. Leuker vond ik de poes van zijn eega die de hele avond maar bij me op schoot wilde zitten. Ik heb er niet zoveel mee, al die haren, jakkes. Maar al met al hebben we alles op een rijtje nu, aanstormende talenten genoeg voor een leuke avond waar hopelijk een nieuwe ster geboren gaat worden. Het leuke is dat we van sommigen al een demo hebben gehad. Heerlijk om naar te luisteren, er zit werkelijk kwaliteit onder de mensen. Al moet ik er aan toevoegen dat er ook bij zijn waarvan je van de leg raakt, maar ja dat hoort er bij.
Ik denk dan bij dit soort dingen vaak terug aan de tijd dat ik nog meende wel artiest te kunnen worden. Als knaap van pakweg 17 jaar speelde in piano en zong daarbij op mijn manier. Het 'Patsy’ van Rein de Vries heb ik zo vaak ‘gezongen’ dat ik het nu nog helemaal uit het hoofd ken. Vreemd was wel dat in die tijd veel van onze buren naar andere wijken verhuisden, vast toeval. Ik ben toen maar diskjockey geworden want dat gaf mij meer voldoening en we hoefden toen niet zelf ook te verhuizen. Later kwam het allemaal weer goed hoor, ik doe nu slechts muziek avonden en zo verzorgen waarbij ik dan anderen laat zingen, beter voor de samenleving lijkt me. Terwijl ik dit zit te schrijven krijg ik een bericht van onze zieke in het ziekenhuis. Vanaf haar draadloze laptoppie doet ze u de groeten en hoopt snel weer thuis te zijn. Wat een tijd he, internetten vanuit het ziekenhuis, bellen mag niet want dat straalt, maar draadloos internetten via het zelfde netwerk mag wel………. Gelukkig hebben dokters meer verstand van vlees en botten dan van hoogfrequente stralingen. Voor het eerst na lange tijd ben ik blij dat de week er op zit, het was vermoeiend. Als u deze krant in de bus krijgt loop ik alweer te tijgeren op zoek naar nieuwtjes, wat een vak he? Maar ja, wat zou ik anders moeten gaan doen, voor een bejaarden kluppie ben ik nog te jong en bij hangouderen voel ik me niet thuis, dan maar stukjes schrijven

Jan Koopmans