Balpen 

U verwacht vast van mij dat ik nu hier uitgebreid verslag ga doen van de geweldige artiestenavond die we afgelopen zaterdag hadden, nou mooi niet!
Wel wil ik wat vertellen over de dingen er om heen. Want wat u niet weet is dat ik aardig wat dingen moest voorbereiden. Zo moest ik wat papiertjes maken met ‘steunpuntjes’ zoals namen en wie ik wel en niet moest vergeten te noemen. Ook de pantalon die mijn eega voor me had gemaakt in haar ‘zolderatelier’ bleek zowaar te passen. Nou ja, tenminste als ik er een riem omdeed want anders zakte het gevaarte naar de bodem. We hadden een riem laten maken bij een bevriende lederbewerker dus dat zou goed komen. Groot was mijn enthousiasme toen bleek dat er gaatjes tekort waren aan de ‘slanke kant’, dus ik was niet zo voluptueus als mijn eega mij had ingeschat. Er werd heel wat afgenaaid in huize Koopmans de afgelopen week, broeken, overhemden, bloesjes  en noem maar op rolden van de zoldertrap naar beneden.
Een dag voor de grote dag kwam Anja Winter een dagje bij ons op de koffie, gezellig en zo kon ik ook mijn nieuwe pantalon laten zien aan deze kanjer van een zangeres. Ze vroeg of hij ‘optreed bestendig’ was en dat demonstreerde ik met een zogenaamde ‘microfoonhouding’. Ik kan u niet alle details geven maar geloof me bij het diep inademen om de hoge C te bereiken suisde mijn pantalon ter aarde! In mijn frivole zwarte tanga heb ik zo Anja meteen opgepept om de dag erna met dubbele energie op te optreden. Gelukkig bleef bij haar wel alles op z’n plaats anders hadden we wellicht de oudere heren in de zaal moeten kalmeren.
En ja, natuurlijk wilden we ook graag onze pas gerepareerde Cobie erbij hebben dus charterden we een rolstoel met begeleider (haar eega). Cobie zit nog vol met nietjes en krammen en doet nog wat voorzichtig na haar operatie. Maar ja, het mens is soms zo impulsief dat ze vergeet dat ze aan het opknappen is. En zo kon het gebeuren dat ze het ene moment als een ziek vogeltje in de rolstoel zat en dan ineens een spurt naar de plee maakte, je zag mensen meteen aan Jomanda denken.
Ook heel boeiend waren onze kleinkinderen, twee daarvan vielen reeds halverwege de avond over twee stoelen  in slaap, de rest hadden we voor het gemak maar niet meegenomen.
Gek dat kinderen normaal al wakker worden van een vallend snoepje en een andere keer zelfs 1000 DB nog niet horen. Grappig was het moment dat iemand van de leiding naar me toe kwam om te vragen van wie die baby was die in de kleine zaal lag te slapen in een draagwiegje. ‘Ik weet niks van een baby’ gaf ik als antwoord want ik was me niet bewust van nog meer kleintjes. De man gaf met zijn handen de maat aan van de baby, dat leek me wel een heel kleintje zeg. Ineens realiseerde ik me dat onze jongste telg, Dimitry van onze zoon Yuri en zijn Cindy ook wel eens aanwezig kon zijn. En ja hoor, het bleek dat het kleintje heerlijk lag te pitten op de deuntjes van twee handen vol artiesten. Geloof me, die wordt later vast muzikant en geen voetballer bij vv Meeuwenplaat, of misschien juist weer wel.
Ik heb genoten die avond, lekker aan de chocomel want ik moest nog rijden. Maar daar zit ik niet mee hoor, veiligheid gaat voor op zuipen bij mij. Wat ik wel heb geleerd deze avond is dat je nooit een dure balpen mee moet nemen. Mijn Waterman ‘noir gold’ ging van hand tot hand bij de artiesten die nog even hun ‘setje’ op moesten schrijven voor de geluidsman. Ik bleef elke beweging volgen om te voorkomen dat het schrijfijzer ineens per ongeluk in iemands zak zou verdwijnen, uiteraard ter goeder trouw. Ik heb dit keer niet gedanst, mij eega wel, die heeft weer met Jan en alleman de horlepiep gedanst, daar is ze gek op mijn scheet. Ik ben meer van het kat uit de boom kijk type, ik geniet meer van anderen dan van mezelf. En zo kan ik terug kijken op een toffe avond, maar ik neem de volgende keer wel zo’n gratis balpen van Hans Eindhoven mee.