Ik ben naoorlogs

Nee ik ben van na de oorlog en dat wil ik ook graag zou houden. Dit heb ik al mijn levenlang kunnen zeggen. Ik werd kort na de Tweede Wereldoorlog geboren en groeide op met ouders die het nog heel erg in hun geheugen hadden zitten.
Vorige week vierden we zestig jaar vrede, zestig jaar zonder oorlog of bezetting. Ik wil niet de dominee uithangen maar wat is in vredesnaam vrede? Goed, er worden geen bommen meer uit Duitse Messerschidts geworpen en ook de SS zie je niet meer over de pleinen marcheren, maar is het echt vrede? Toen in 1945 het einde van de oorlog werd ondertekend in Wageningen, waarbij onze overleden prins Berhard aanwezig was, meende men dat alles goed zou komen en riep iedereen ‘dit nooit weer’.
Nederland herrees en de economie gloorde op, dat is altijd na een oorlog toch?
De generatie die de oorlog nog heeft meegemaakt, voor velen oma’s en opa’s, zijn nog steeds de mensen die de vrede koesteren en graag in stand willen houden. Helaas bespeurt men steeds vaker dat voornamelijk onder de jongeren, die niet weten wat echt oorlog is (ik ook niet gelukkig) dat men er nogal laconiek onder is. ‘Ach, dat zal niet weer gebeuren’ en ‘wat dan nog?’ Deze uitlatingen zijn niet uit de lucht gegrepen, je hoort ze!
Toch is er in deze tijd meer spanning dan voor de Tweede Wereldoorlog begon in 1940. Er worden nog steeds bommen gegooid, er vallen nog steeds mensen ten prooi aan aanslagen of een kogel uit een geweer, wat is er echt anders?
Zolang er nog elke maand sirenes worden getest en het leger F16’s en tanks achter de hand heeft geeft dat mij niet het gevoel dat we leven in absolute vrede. Terroristische dreigingen en pantservoertuigen van de ME en andere interventie teams doen me niet echt geloven dat ik in een vredig land woon.
Ja ik weet het, ik haal een beetje de vreugde naar beneden, maar is het verkeert om eens de kop uit het zand te halen in plaats van er telkens maar in te steken? Ik schreef laats de wekelijkse oneliner op mijn site: ‘Voor vrede moet je blijven vechten’, stom he, maar lieg ik? Natuurlijk kunnen we in dit land in een redelijke vrede leven, het kan erger, kijk maar naar sommige andere landen, maar is dit vanzelfsprekend? Ik denk dat vrede niet vanzelf komt, maar ook niet van een tekentafel waar een plan is gemaakt. Vrede kan alleen als mensen het echt willen en er aan werken. Je komt dan al snel weer uit bij het cliché dat verdraagzaamheid en respect de hoofdingrediënten zijn, maar het blijft een waarheid als een koe.
Toch blijf ook ik hopen dat de mens capabel genoeg is om vrede voorrang te geven op geweld en oorlog, al moeten we er dan misschien soms een keertje bij slikken.

Jan Koopmans