De Columnist

Jan Koopmans

 


Klik hier voor al Jan's oneliners

Jan's stukkie
Week 26

eerdere columns:
    Weekblad Hoogvliet
    Maaspost
    Radio
    Overige

Donder en bliksem

Ik ben bang voor onweer, gek he? Nee, ik ga niet zitten trillen als een rietje hoor maar ik kom nu eenmaal oorspronkelijk uit een leefomgeving waar donder en bliksem bestwel link waren. Mijn grootouders waren boeren, ja, ja ik weet het, en hadden een boerderij in de Weerribben in Friesland. Tussen zes bomen stond de stede en verder was er in de wijdde omgeving niks te zien. Dus bij onweer was het best link en menigmaal flikkerde er een donderstaal ergens in een melkbus of koeienstaart. Zelf woonde ik met mijn ouders in een gehuchtje aan de Overijsselse zijde van de grens met Friesland. Mijn vader, hij had veel van mij, had verschillende beroepen en dus was hij breed inzetbaar. Als eigenaar van een redelijk groot aannemersbedrijf had hij het nog niet druk genoeg kennelijk en dus was hij tevens commandant van de brandweer, gemeenteraadslid en ouderling in de kerk. Na en tijdens een donderbui moest hij dan ook vaak ten Jeep ( het vervoermiddel voor commandanten) en ten strijde trekken om weer ergens een boerderij of hooimijt te blussen. Wij woonden in dat dorpje, Kuinre, aan den klein riviertje met aan de overzijde een melkfabriek. Ja, die had je toen nog, melk kwam zo uit de koe, als deze niet getroffen was door de bliksem, de fabriek binnen. Naast die fabriek stond een schoorsteen die na elke donderbui weer gerestaureerd moest worden omdat de bliksemafleider kennelijk minder goed was dan met hoopte. Menigmaal konden wij later in onze achtertuin de brokstukken bijeenrapen om er iets leuks mee te bouwen. Dus onweer is voor mij niet leuk, ik heb liever een ferme sneeuwbui!
Ik had vorige week vrijdag avond een party ergens in Hoogvliet en diep in de nacht, zo tegen half drie gingen mijn vrouw en ik huiswaarts. Rijdend over de Aveling knalden links en rechts de bliksemstralen neder en het was best beangstigend om zo rond te rijden in je bolide. In de auto zitten tijdens zo’n bui is niet gevaarlijk want je zit in een soort kooi van Faraday (afgeschermde ruimte) en zelfs bij een directe inslag op je koets gebeurt er niks. Maar ja, angstig was het wel. Via een rondrit kwamen we via de Duifhuisweg weer op de Groene Kruisweg en reden tussen de flitsen door richting Tussenwater. Zeker driemaal zagen we de felle witte lichtbundels neerdalen op het dak van het Metrostation. En ter hoogte van het viaduct moesten we zelfs een rivier oversteken, want daar lag meer water dan asvaalt. Eenmaal aangekomen in onze straat werd het nog spannender want door de bakken regen en permanente bliksemstralen was er nauwelijks nog iets te zien. Wat we wel zagen was dat de straat bomvol stond en er alleen aan het begin nog een plekkie was om te parkeren. Toen ik eenmaal in het vakkie stond kwam het probleem van uitstappen. Het leek ons geen goed plan want de bliksems vlogen door de straat en het regende zo hard dat we besloten maar even in de auto te wachten tot het wat veiliger was. Best knus zo met je vrouw samen opgesloten in een Vectra, het is net zoiets als kamperen maar dan zonder kinderen en huisdieren, dus veel leuker eigenlijk. Maar ja, om nu samen met haar de rest van de nacht door te brengen in onze koets leek me ook niet goed, wat moeten de buren wel niet denken? Tussen twee bakken water door en zigzaggend door de bliksemstralen hebben we de run gewaagd en kwamen veilig maar zeiknat aan bij onze voordeur. Even wat gepriegel met de sleutel, die we natuurlijk eerst nog even lieten vallen, maar uiteindelijk stapten we voldaan naar binnen waar onze logee, meneer Rotdweiler, rustig lag te knorren en zich zeker niet liet storen door een paar donderslagen. Samen hebben we nog een poosje voor het raam zitten kijken naar de enorme bliksemstralen, het was boeiend maar ik was blij dat het tegen de ochtend wegebde. En ja, in de ‘grote stad’ hoef je niet bang te zijn voor onweer, nee toch? Welnee, de vorige grote bui had ons een schadepost aan computers, magnetron, en telefooncentrale etc. opgeleverd van vele duizenden euros, maar ach wat zeur ik nou? Dat er toevallig vlakbij ons een brand uitbrak zal wel niks met het donderen te maken hebben gehad, hooguit met de bliksem. Nee, onweer is niks voor mij. Ik was dan ook blij dat het afgelopen zaterdag lekker rustig weer was, geen donder en bliksem en geen regen, en dus konden we net als alle andere ‘Tussenwateraars’ heerlijk genieten van het wijkfeest dat het bewonersplatform had geregeld. Al was het wel een heel gedonder geweest om het allemaal rond te krijgen.

Jan Koopmans 

TERUG





Stichting Hoogvliet Digitaal
www.hoogvliet.org