Kleinmormels

Zo denk je dat je het wel gehad en zo zit je er weer middenin. Kinderen en kleinkinderen, ze zijn leuk, maar wel tot bepaalde hoogte natuurlijk. Eerst zijn ze heel klein en bijna niet beet te houden, net zoals de mobile telefoon niet echt handzaam. Aan alle kanten komt er van alles uit, aan de onderkant pindakaas en uilensap en boven kotst en kwijlt het als een kotter op de klippen. Als ze wat groter worden en gaan lopen kun je maar beter alles wat minder dan een kilo weegt achter slot en grendel zetten want anders verslepen ze je nostalgische erfstukken naar de eeuwige jachtvelden. Overal waar ze zijn geweest wemelt het van kruimels of kleven de wanden, deuren kozijnen en stoelen vanwege een aanraking door de mormels met hun eeuwig kleverige tengels. En worden ze nog groter dan gaan ze zich ook nog bemoeien met je opvoeding en zelfs in discussie over regels en gebruiken die je al jaren in je eigen huis hebt. Als ze daarna nog groter groeien dan krijg je ellenlange gesprekken over scholen die niet deugen, leerkrachten die zeikerts zijn en fietsen die ineens spoorloos verdwenen terwijl ze ‘echt’ op slot stonden. De bijbaantjes die ze in hun vrije tijd hebben deugen al evenmin, de chefs zijn partijdig en doen het helemaal verkeert! Je opgroeiende puber ziet veel beter dan het oudere personeel hoe het moet, maar ja, die luisteren weer niet omdat ze stom zijn. Dan gaan ze trouwen of blijven je thuis pesten, maar wat is prettiger? Als ze gaan trouwen moet je weer mee naar het stadshuis en ben je verplicht om op het feest erna leuk en gezellig te doen tegen de aangetrouwde schoonfamilie. En dan gaat het weer allemaal opnieuw beginnen want de eerste kleinkinderen rollen van de pers. Een mens is nooit ‘op zun eigu’, want telkens als je denkt dat je alles eens in kunt halen wat je moest missen omdat je moest zorgen voor al die mormels, komt er weer een mormel bij!
En zo ziet u maar weer eens hoe zwaar het is om kinderen te hebben, erg he? Toch is het niet zo erg als het lijkt hoor want het heeft meer mooie dan slechte kanten. Zoals vorige week ook weer, ons zevende kleinkind werd geboren in het Sophia ziekenhuis, alles prima in orde en zowel moeder als baby, maar natuurlijk ook alle opa’s en oma’s, straalden van geluk. Grappig vind ik eigenlijk wel dat ondanks de grote hoeveelheid informatie, die mede door het internet ruimschoots binnen handbereik is, dat je kinderen met vragen over hun kinderen toch steeds weer bij hun ouders aankloppen voor advies. Meestal is het mijn eega die de vragen over de op- en voeding weet op te lossen, ik ben meer voor de leuke dingen, precies zoals het hoort dus. Wist u bijvoorbeeld dat als een baby een harde luier heeft (je moet er niet aan denken) dat je dat kunt verlichten door wat margarine door de inhoud van een zuigfles te mengen? En zo leer ik er ook steeds meer van! Zo weet ik bijvoorbeeld dat als je kleinkind bij je logeert en midden in de nacht wakker wordt en gaat krijsen, dat je dan beter maar net kunt doen of je er niet wakker van bent geworden, op de één of andere manier is een ander dan sneller dan jij bij het wiegie. Maar het houdt je wel jong hoor al dat ge- kruip en geblèr, je voelt je weer 18, alleen jammer dat je ledematen dat nog niet weten. We hebben nu dus bij elkaar 6 kinderen en 7 kleinkinderen, 13 problemen die je niet wilt missen. Volgens mijn eega moet je de aangetrouwde schoonzonen en ‘dochteren’ ook als kind zien maar ik ben het met deze beoordeling niet eens want het zijn en blijven kinderen van anderen, ook al zeggen ze pa en ma tegen je. Maar dat knok ik nog wel uit met m’n Jootje. Stillekes zie ik ze ook wel als kinderen hoor, maar ja, je eega gelijk geven is na 20 jaar samen zeer ongebruikelijk. Ik kan me nog herinneren dat ik ooit een column schreef toen ons eerste kleinkind de rust kwam verstoren. Zo ’n kleine 12 jaar geleden is dat alweer, die is inmiddels een goeie voetballer aan het worden terwijl de jongste nu bezig is uit te vinden waar z’n duim is. 12 jaar grijze haren kweken, bij mijn eega is dat aardig gelukt, gelukkig ben ik nog ravenzwart bovenop mijn koppie. Maar ja wat klaag ik? Ik hoop ze allemaal ooit een keer te zien trouwen, dan zal de geschiedenis zich herhalen, maar ja wat is er nu leuker om naar een oude film te kijken waarin je zelf ooit een rol speelde?