Urlaub im den verre

Het begon allemaal met een behandeling door mijn trouwe pedicure Viona die mijn geteisterde stappers ontdeed van ongewenste aangroei van noeste eeltknobbels en likdoorns. Dat was vorige week, precies op het moment dat ik ons lijfblad binnenkreeg. Terwijl zij met hamer en beitel alsmede slijptol bezig was nam ik heel kritisch de inhoud door. Dat moest allemaal gebeuren omdat ik voor een weekje naar Duitsland zou gaan, u weet wel bij Baarle Nassau linksaf, en ik wilde graag vederlicht kunnen lopen in de bergen. Geheel tegen mijn principes stonden we een paar dagen later enorm vroeg op omdat we vroeg in den vreemde wilden zijn. Als je, zoals ik voor het eerst, in het buitenland komt dan merk je pas hoe enorm bekrompen en triest het eigenlijk allemaal in ons eigen landje is. Hier zeuren ze steen en been over verkeerswegen die overvol zijn en waar je maar 100 mag rijden, zelfs als je er een kanon af kunt schieten zonder iets te raken. In België, waar het wegennet even vol is dan in Nederland mag je tenminste nog 130 rijden, hetgeen relaxt is en waardoor je ook meer aandacht voor het wegverkeer en de veiligheid hebt omdat je minder op pietepeuterige  agenten met laserguns en gretig schrijfgedrag hoeft te letten. In Duitsland mag je zelfs op tweebaanswegen net zo snel rijden als je wilt, terwijl je in Nederland op vierbaans wegen bij 100 km/uur in slaap sukkelt. Opvallend was ook dat je in Duitsland vrijwel geen politie tegenkomt op de snelwegen, die zijn vast bezig echte misdadigers op te sporen. Het is hier, ja hier, want ik schrijf dit vanaf een bergtop in het plaatsje Kröv in Duitsland, veel gemoedelijker en begripvoller dan in ons eigen bureaucratisch politiek egotrippend landje. Je komt er in dit land, waar ik nu even ben, achter dat je moederland toch wel erg ver is afgegleden naar regeltjes en betuttelingen. Zelfs de speelplaatsen voor kinderen zijn hier nog echte speel- en plezierplekken. In Nederland is het allemaal veel te kindvriendelijk en beschermd waardoor de kinderen geen eigen inzichten en verantwoordelijkheid meer wordt aangeleerd. Ik heb hier vlakbij met verbazing staan te kijken naar een bende heel vrolijke kids van pakweg 2 tot 6 jaar die de meest geinige dingen kunnen doen met speelattributen die in Nederland door zielige ambtenaren als zeer gevaarlijk zouden worden bestempeld. En navraag leerde me dat het eerste ongeval van enig niveau zich nog moet aandienen. Verder dan een pleister plakken is men nog niet gekomen hier in Kröv. Ik ken wel ernstiger gevallen in ons eigen land. Je wordt hier in dit verre land nog door schade en schande wijs, in Nederland krijg je niet eens meer de kans om wijs te worden want alles is voor je geregeld en uitgedacht….maar niet heus. Maar goed, ik ga er niet over door hoor, want anders mag ik straks niet meer terugkomen. Ik zei al dat we hier op een berg zitten, niet zo erg hoog hoor, slechts 600 meter, maar toch. Een leuke bungalow bij een paar enorme dennenbomen die een heerlijke geur verspreiden. Elke ochtend zitten we in de dauw, dat heet hier ‘nebel’, maar al snel trekt dat tussen de bergen weg en kijken we naar den heinde. Mijn eega ontdekte enorme hoeveelheden molshopen en vroeg zich af hoe die beesten in vredesnaam hier zo hoog op die berg terecht waren gekomen. Ik weet dat in 1752 Monfer Mol onderaan met zijn gezin ooit is begonnen en dat thans zijn nazaten de top hebben bereikt om hier vervolgens voor ons ‘gästen’ een ‘molshopen show’ te geven. Om hier te komen was trouwens best een sport hoor, bergie op en weer stukkie zakken om vervolgens in je tweede versnelling plankgas bovenaan te kunnen stoppen. Als we eind van de week weer naar ons domicilie in Hoogvliet vertrekken beginnen we met een soort vrije val, want de helling van pakweg 20% zal er wel voor zorgen dat onze diesel erg goedkoop is dit keer. Ook erg leuk is het eten in het restaurant hier vlakbij. Vlees gerechten zijn hier volop en kosten een fractie van wat een onsje goed vlees in ons eigen land moet opbrengen. De bediening is leuk, flexibel en ze verstaan zelfs Nederlands, al kunnen we ons ook aardig redden met het vakantieduits. Het is hier dus gewoon heerlijk om te zijn. Ik hoor enkelen van u al roepen: ‘Als het daar dan zo goed is dan blijf je er toch!’ Nou, ik moet eerlijk zijn, als ik dit allemaal eerder had geweten…. Ook voor Bomenridders een mooie omgeving want hier staan volgens mij op een vierkante kilometer meer bomen dan in heel Nederland. Toch heeft het teruggaan straks ook wel weer wat, naar ons eigen huisje en tuintje, weer lekker verscholen en ondergedompeld in de zorgzaamheid van onze ‘leiders’ die je het meedenken verbieden en er wel voor zullen zorgen dat je niet te vaak naar omliggende landen kunt gaan om zo kennis te maken met hoe het beter kan. Dat deden de roomsen vroeger ook, ‘gewoon dom houden, dan blijven ze in je geloven’, ja, an me hoela!

Jan Koopmans